മഴ, പുഴ പിന്നെ വളരെക്കുറച്ച് മനുഷ്യര്‍

അച്ഛനോടോ അമ്മയോടോ വീട്ടില്‍ ഒരു ഭീകരാന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിച്ചാല്‍ പിറ്റേ ദിവസം ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു നല്ല കാര്യമെന്താണ്?

വീട് വിടുക, താല്‍ക്കാലികമായെങ്കിലും.

ഇന്നലെയും അതാണ് സംഭവിച്ചത്. ഞാന്‍ വീടുവിട്ടിറങ്ങി-തിരിച്ചു രാത്രി ചെല്ലുമെന്ന ഉറപ്പില്‍ തന്നെ.

വഴിയില്‍ നിന്ന് അനൂപ് മോഹനെ കിട്ടി. ഗിറ്റാര്‍ ക്ലാസ്സില്‍ നിന്ന് ആല്‍ബിയെ വിളിച്ചിറക്കി. പാലാരിവട്ടം ജംഗ്ഷനില്‍ സിഗ്നല്‍ കാത്തുകിടന്ന ദീപുവിനെ , സിഗ്നല്‍ പച്ച തെളിയും മുന്‍പ് യൂ-ടേണ്‍ എടുക്കാന്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചു.

ഏപ്രിലാണ്. ചൂടിന് ഒരു തണുപ്പുമില്ല! ഒരു പുതിയ കാറുണ്ട്-ഓള്‍ട്ടോ കെ10. നാല് പേരുണ്ട്. പോകാന്‍ കണ്ടു തീരാത്ത ഒരുപാട് ഇടങ്ങളുമുണ്ട്.

സമയമാണ് പക്ഷെ പ്രശ്‌നം. നാളെ ഓഫീസില്‍ പോകണം. എല്ലാവര്‍ക്കും ആശങ്കപ്പെടാന്‍ ഒരു നാളെയുണ്ട്. അതുകൊണ്ട്, അതുകൊണ്ടു മാത്രം ഭൂതത്താന്‍ കെട്ടിലേക്ക് പോയി.

ഒരു ചെറിയ തടയണ. ഇരുമ്പുഷട്ടറുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഒരു നദി കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന, പരന്നൊരു കാഴ്ച്ച.

Water meets water. Rain soaks the dam.

ഉച്ചയ്ക്ക് കൊച്ചിയില്‍ നിന്ന് കാക്കനാട്, പെരുമ്പാവൂര്‍ വഴി യാത്ര. കാറിനും ആല്‍ബിക്കും ഒരു ദയവുമില്ല.

ഭൂതത്താന്‍ കെട്ടില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ മഴ വന്നു. അടുത്തെങ്ങും കൊച്ചിയില്‍ ഒരു മഴ പെയ്തിട്ടില്ല. മനസ്സിന് ഒരു സന്തോഷം.

കാറില്‍ ഇരിക്കുമ്പോഴേ മഴമേഘങ്ങള്‍ 60 കിലോ മീറ്റര്‍ സ്പീഡിലും ഇടയ്ക്ക് വളവുകളില്‍ വേഗത കുറച്ചും പിന്തുടരുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ ദീപു പറഞ്ഞതാണ്,

‘മഴ പെയ്യും, നമുക്ക് മല കയറണം’

കോതമംഗലം അടുക്കുമ്പോള്‍ മലനിരകള്‍ കാണാം-എല്ലാ ഹില്‍സ്റ്റേഷനുകളിലും ചെല്ലുമ്പോള്‍ കാണുന്ന കാഴ്ച്ച.

ഭൂതത്താന്‍ കെട്ടില്‍ പണികള്‍ നടക്കുകയാണ്. പുതിയ ജലസേചന പദ്ധതി അതിനായി പാറപൊട്ടിക്കുന്നുണ്ട്. പുഴയോട് വലിയൊരു അപരാധം ചെയ്തതും പോരാഞ്ഞ്. പുതിയൊരു അപരാധത്തിന് തുടക്കമിടുകയാണ് മനുഷ്യര്‍.

Before the rain. Quiet waters

മഴ അരിച്ചിറങ്ങുന്ന കാഴ്ച്ചയാണ് രസം. ഡാമിന് മുകളില്‍ കാണാം, ആകാശത്ത് നിന്ന് നൂലില്‍ കെട്ടി മഴയിറങ്ങി വരുന്നത്. ഇടയ്ക്ക് നെടുമ്പാശേരി വിമാനത്താവളത്തിലേക്ക് വരുന്നതും പോകുന്നതുമായ വിമാനങ്ങളും കാണാം.

ഭൂതത്താന്‍കെട്ട് വിട്ടാല്‍ നേരെ ഇഞ്ചത്തൊട്ടിയിലേക്ക്. നേര്യമംഗലം റൂട്ടിലൂടെ ഓടുന്ന ‘ക്യൂന്‍മേരി’ക്ക് മറ്റൊരു സ്റ്റോപ് മാത്രമാണ് ഇഞ്ചത്തൊട്ടി.

ഒച്ചകളെല്ലാം നിലച്ചുപോകുന്ന ഒരിടം. കാണാനും കയറാനും ഒരു തൂക്കുപാലമുണ്ട്. സാന്‍ഫ്രാന്‍സിസ്‌കോ ഗോള്‍ഡന്‍ഗേറ്റ് പാലത്തിന്റെ ഒരു ‘വെരി പുവര്‍ കസിന്‍’. ഓറഞ്ച് നിറത്തിലാണ് പാലം.

കടത്ത് മുങ്ങി അഞ്ച് കുട്ടികളെ പുഴ വിഴുങ്ങിയ കാലത്ത് പണിതതാണ് പാലം. കടത്തിന്നുമുണ്ട്, പക്ഷെ പുഴ ഒരു നൂറ് കാല്‍വയ്പ്പില്‍ മറികടക്കാം എന്നതാണ് വ്യത്യാസം.

പാലത്തിന്റെ ഒരു വശത്ത് ചീട്ടുകളി സംഘങ്ങള്‍, ഉറക്കെ സംസാരിക്കുന്ന നാട്ടുകാര്‍. വരുത്തന്മാര്‍ വന്നിറങ്ങുന്നിടത്ത് ഒരു ചായക്കട. ദേഹത്ത് പാണ്ടുള്ള ഷര്‍ട്ടിടാത്ത ചായക്കടക്കാരന്‍ ചേട്ടന്‍. കൂട്ടിന് ഭാര്യയും.

പാലം ചെന്നുമുട്ടുന്ന കരയ്ക്ക് അപ്പുറം മലകളുണ്ട്. മലയുടെ മുകളില്‍ ഒരിടത്ത് ആരോ തീയിട്ടിരുന്നു. ഒരു സിഗരറ്റു പുകയ്ക്കുന്ന ലാഘവത്തില്‍ മല പുക തുപ്പുന്നു.

The Hanging-Bridge of Inchathotti

പാലത്തില്‍ കയറിയാല്‍ പുഴ മിണ്ടാട്ടമില്ലാതെ ഒഴുകുന്നത് കാണാം. അഞ്ച് കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ വിഴുങ്ങിയെടുത്ത പുഴയാണ്. ആ കരച്ചിലൊക്കെ കാലം ഉരുണ്ടും, പുഴ ഒഴുകിയും തീര്‍ന്നു.

സ്‌കൂള്‍ യൂണിഫോമും ചോപ്പ് നിക്കറുമിട്ട് ഒരു പയ്യന്‍ ഇടക്കിടെ പാലത്തിന്റെ ഒരു തലയ്ക്കല്‍ നിന്ന് മറ്റേ തലയ്ക്കലേക്ക് ഓടുന്നുണ്ട്. അവനാണ് ഇവിടുത്തെ ടോം സോയര്‍. ഓരോ ബസ്സും സ്‌റ്റോപ്പില്‍ വരുമ്പോള്‍ അവന്റെ ഓട്ടം കാണാം. നേപ്പാളി ലാമകളെപ്പോലെ തലയില്‍ മുടിവേണ്ടന്ന് വച്ചിരിക്കുകയാണ് അവന്‍.

സൂര്യനസ്തമിക്കാന്‍ ഇഞ്ചത്തൊട്ടിയില്‍ നിന്നു. ഇരുട്ടിന്റെ മറപറ്റി മടക്കയാത്ര. പ്ലാന്റേഷനുകള്‍, റബ്ബര്‍ വിറ്റ് പണിത വീടുകള്‍, പിന്നെ ഇരുട്ട്. തണുപ്പ് ഒരു തുള്ളിപോലും ഇല്ല.

ശനിയാഴ്ച്ച വൈകുന്നേരമാണ്. വഴി നീളെ വിവാഹ സല്‍ക്കാരങ്ങള്‍ നടക്കുന്നു. ബിരിയാണി മണക്കുന്നുണ്ട്.
രാത്രി വൈറ്റില ജംഗ്ഷനില്‍ വന്ന് ബസ് കാത്ത് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഒച്ചകളെല്ലാം തിരികെ വന്നു. വീട്ടിലെത്തുമ്പോള്‍ എല്ലാം സ്വസ്ഥം.

രാവിലെ എഴുന്നേല്‍ക്കുമ്പോള്‍ പതിവു പോലെ അസ്വസ്ഥം.

ദീപു പറഞ്ഞത് ഓര്‍ക്കുന്നു – എന്നാടാ മൂന്നാര്‍.?

Road that lead to Wagamon

For us my friend Abijith and me this journey was around the corner for some time. Our obligations at home and office kept us at bay, until we made our mind to scale Wagamon hill station. Our vessel – A 350CC Royal Enfield Bike. I do not ride bike. So naturally, he becomes the captain.We share border with Kottayam district. That made our trip easy. 82Kms looks assailable. What made the twist though; we choose a Christmas day to go tripping. On Christmas, roads wear a deserted look. No traffic, no honking of cars, just peace. That is all I wanted.We hit the road precisely 8.45am.

As expected road was like a carpet laid just for us. We have no sightings of fellow bikers or jeering cars. Toddy shops along the Pala road too were out of business. All that we had in company were the stares of people, a kind of envy in their eyes simply because we were travelers.For people we were two travel freaks in a fancied Royal Enfield machine going places after places, and Wagamon just another pit stop for us. A moment of reckoning for me, No matter the method you opt, whether you bike or walk – People envy a traveler. They dream of becoming one. Life being too busy and drab everybody loves to take an escape.

I have a different take on this. For me travelling always make me aware of whom I am. It brings up many memories, past and future. I do not remember a single instance, when I pack my bag to go somewhere, my mind speak to me old things. If travel on a bus, the moment it accelerates I, in the same speed but reverse, think of my days. I feel Relationship, friendship among many other emotions lashing in the corner of my heart. When people say we travel to clear our mind, I think of this. For me travel is like a middle path – between past and future. Even though it kept, you concentrate on present.

When we get past Kottayam, temperatures came down. It is the first invitation one gets. Pillion rider can enjoy the hills playing hide and seek with the lush trees. Hairpin curves give Bike, a tough time but as a rider one enjoys it – Abijith said.Finally, after an arduous riding of three long hours we reached the top. Despite it being a Christmas holiday, we have seen so many visitors enjoying the day. Sun is hitting hard but still temperatures are low, wind hissing and slithering its way down the hairpins. Small vendors have seen selling pineapple and mangoes as well as ice creams.

Image : http://www.travelmaniac.in

We skipped the viewpoint. Ride along the road chasing a Wagon-R car, just to gift back a smile, a beautiful woman in Santa clause-hat gave us. I have to admit her husband who drove the car was not that pleasing.

Then we landed up in Pine forest.This is a special place. A plantation of pine trees about 40acres or more. Once you are inside it, you do not see sun light. Wind blows and trees take a bend-like a wild kiss. You can feel the coldness of wind when it pierces through your shirt’s buttons. You feel like nature whispering at your ears. That is the moment you let your heart open and tell your story. We did the same!

We were not hungry but as mid day ritual, we had to eat. As you are in tourist place food is an important thing. Restaurants count you in numbers. The rush is just uncontrollable. They canvas tourist bus drivers and give them a commission to bring in people. This weird custom forced people to forget their appetite. You eat food very mechanically because you know that there is someone watches you over. They show dissent when you do not finish on time, because they will lose customers. I have always hated this idea. Whenever I feel to eat, I choose a very comfortable and peaceful place, even if it is costlier.

What we had for lunch? Biriyani I suppose. We had a good – but not the greatest on earth Biriyani before we set sail to the hideouts. Hideouts are the most important tourist attraction in Wagamon. They remind you of the place where Teletubbies live, hills without any trees. They go like the Alternative Current Waves. It spread almost 120acres. One needs a whole day exploring each one of them. On the valley of the first hill, they have made a beautiful lake. There the authorities have just started various activities like peddle boating, kayaking, canoeing etc…

We have strong winds in hide out. We lifted our jackets to the tune of the wind. That is a moment of jubilation, Abijith seen very happy to fly his jacket. He kept the jacket in his hands but inside him was a playful urge to let the jacket go and watch it fly away to faraway places. That is beautiful I mean, I always say, nature spots the child in you.

After which, we had an Ice cream, since I am not fond of ice creams, I do not remember the flavor. We circled a few tea plantations, pause ourselves to capture a few scenery, waved Ta-Ta to fellow travelers while descending the mountain road.

As we touched down our place, I was feeling blessed. However, more importantly I was wondering – How this middle path will separate my coming days.  Thinking that in mind, I said him good-bye.

A child on a farm sees a plane fly overhead & dreams of flyin. But pilot on d plane sees d farmhouse & dreams of returning home.
~ Unknown

Featured Image : http://www.spicegardenfarmresort.com