Irrfan Khan – When an Artist Decides Not to End His Career as a Parallel Cinema Actor

Irrfan Khan hardly speaks a word in English in Wes Anderson’s 2007 comedy-drama, The Darjeeling Limited. Irrfan, much like Bill Murray, Natalie Portman and Kumar Pallana, graces the screen in a precise moment before vanishing away.

For Wes Anderson, however, this tiny portion was inevitable, and he wanted Irrfan Khan to do that. In a 2007 interview with Empire Magazine, Wes Anderson made it clear why he casted Irrfan Khan to do a role in the movie.

“There is the great Indian actor named Irrfan Khan, who I just admired in other films and wanted to work with,” Anderson told the British magazine.

I always wanted to imagine Irrfan Khan as a character from the universe of Wes Anderson. Irrfan was everything offbeat we needed in Indian cinema. He was tall, the vibe was hipster like, and the voice, soothing and stiff. And to fit for a Wes Anderson flick, Irrfan was effortlessly estranged to the glitz of Bollywood.

I’ve not seen much of the Bollywood movies Irrfan Khan acted, but I could have easily got what does it mean for an artist who is made for raw nerve to immerse in a pool of synthetic gloss. But Irrfan outlived. He went on to act in acclaimed movies including The Namesake, Danny Boyle’s Oscar winning The Slumdog millionaire, Life of Pi, and The Lunch Box.

When the movie Lunch Box was released in 2013, Irrfan Khan had already become a familiar face in the global cinema. His deep voice was a stamp authority, the slow-paced monologues commanded the audience to sit through the silence, and his ability to act with eyes and expressions made him a perfect bill for a character actor. In the Lunch Box, he acted as a lonely man who is never silent to his urges. In Life of Pi, the words he uttered came from great depths that the audience felt Irrfan spent his childhood clinging onto a boat along a Bengal tiger in the Pacific Ocean.

For the leaps he has taken to extend the human experience and not to be limited as a parallel cinema artist, and the considerable success that followed him across the globe, shows the sincerity and power of his talent.

Irrfan Khan was a wonderful actor and he will be missed.

(Featured Image Courtesy of http://www.khaleejtimes.com)

പൂച്ചകളുടെ പുരാണം

ഇംത്യാസിനെപ്പറ്റി ഒരുപാട് കഥകളുണ്ടായിരുന്നു. അവനെ തവിട് കൊടുത്തു വാങ്ങിച്ചതാണെന്ന ആദ്യത്തെ കഥ സുകന്യ, കേട്ടകാലത്ത് തന്നെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. കാരണം അവളെപ്പറ്റിയും അങ്ങനെയൊരു കഥ ഉണ്ടായിരുന്നു. ദേഷ്യം വരുമ്പോള്‍ അമ്മ അവളോട് പറഞ്ഞിരുന്നത്. അത് തെറ്റാണെ് അവള്‍ പിന്നീട് മനസിലാക്കിയിരുന്നു.

ഇംത്യാസിനെക്കുറിച്ച് രണ്ടാമതൊരു കഥ കേട്ടപ്പോള്‍ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കാന്‍ അവള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ആ കഥ, അവനെ ഇപ്പോഴത്തെ അവന്റെ അച്ഛന്, അന്ത്രുമാന് കിടന്നു കിട്ടിയതാണ് എന്നതാണ്. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പാണ് ആ സംഭവം. ഇംത്യാസിന് ആറ് വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍, (അന്ന് സുകന്യക്ക് നാല് വയസ്സുണ്ടാകണം) പള്ളിയില്‍ നേര്‍ച്ചക്ക് വന്ന ആരോ ഉപേക്ഷിച്ചതാണ് ഇംത്യാസിനെ.

നേര്‍ച്ചക്ക് ആളുകള്‍ കൂട്ടം തെറ്റുന്നത് പതിവാണ്. പക്ഷേ, അന്വേഷിച്ചുവരാന്‍ ഉടമസ്ഥരില്ലാതെ ആളുകള്‍ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടാറില്ല. ഇന്നാണെങ്കില്‍ പോലീസുണ്ട്. അന്ന് പോലീസുകാരുണ്ടോ എന്ന് അറിഞ്ഞുകൂടാ. എങ്കിലും പള്ളിക്കമ്മിറ്റിക്കാരുണ്ട്. കൂട്ടം തെറ്റിയ ആറ് വയസ്സുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ അവര്‍ രക്ഷിക്കാതിരിക്കില്ല. ആറ് വയസ്സുള്ള കുട്ടി ഉറക്കെ കരഞ്ഞു കാണില്ലേ. പ്രത്യേകിച്ച് പരിചയമില്ലാത്ത ആള്‍ക്കൂട്ടമാണെങ്കില്‍ പറയുകയേ വേണ്ട. ആ കുട്ടി കരഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകണം.

ഇംത്യാസ് കരഞ്ഞോയെന്ന് ഈ കഥ കേട്ടപ്പോള്‍ അവള്‍ ചോദിക്കാന്‍ ഒരുമ്പെട്ടില്ല. അവന്‍ അന്ന് കരഞ്ഞോ എന്നതില്‍ പുതുമയില്ല. ആ ചോദ്യത്തിന് പ്രസക്തിയുമില്ല. കാരണം – ഇംത്യാസിനെ ആരാണോ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയത് അവര്‍ക്ക് അവനെ തിരികെ വേണ്ടായിരുന്നു. അതിന് പുറമെ ഇംത്യാസിനെക്കുറിച്ച് ചൂഴ്ന്നു ചോദിക്കാന്‍ നിന്നാല്‍ ആളുകള്‍ സംശയിച്ചേക്കുമെന്ന് സുകന്യ കരുതി.

“കരയാത്തൊരു കുട്ടിയായിരുന്നു അത്, അയിന്റെ അച്ഛനെ കാണണ്ട, അമ്മേനെ കാണണ്ട… അന്വേഷിച്ചിട്ടേയില്ല ഇത് വരെ, എന്തോ കൊഴപ്പോണ്ടായത് കൊണ്ടു കളഞ്ഞതാണ്”; പതിനഞ്ച് വര്‍ഷങ്ങളുടെ ഇടവേളയ്ക്ക് ശേഷം ഇംത്യാസ് നാട്ടിലേക്ക് തിരികെ വന്നപ്പോള്‍ സുകന്യയുടെ അമ്മ വീട്ടിലിരുന്നു മുറുമുറുത്തു.

ഇംത്യാസിനെ കിട്ടിയശേഷം അവന്‍ അവരുടെതാണെ് സ്ഥാപിക്കാന്‍ അന്ത്രുമാന്‍ ഒരുപാട് ശ്രമങ്ങള്‍ നടത്തി. പോലീസും വയ്യാവേലിയും പതിവായി. കുട്ടികളെ നഷ്ടപ്പെട്ട കുറേയാളുകള്‍ ഇംത്യാസിനെ കാണാന്‍ ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അവര്‍ക്കൊന്നും അവരുടെ കുട്ടിയുടെ കാരുണ്യം അവന്റെ മുഖത്ത് കണ്ടെത്താനായില്ല. എവിടെയാണ് താന്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതെന്ന ചിന്തയില്ലാതെ മുല്ലപ്പടര്‍പ്പുകളുടെ പിന്നില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് കളിക്കുന്ന പ്രായമായിരുന്നു അപ്പോഴും ഇംത്യാസിന്.

കുറച്ചുമാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇംത്യാസിനെ അന്ത്രുമാന്‍ ഏറ്റെടുത്തു. മറ്റു വഴികളില്ലായിരുന്നുവെന്ന് നാട്ടുകാര്‍ പറയുന്നു. അയാളുടെ ഭാര്യ പണ്ടേ മരിച്ചുപോയി. ഒരേയൊരു മകന്റെ വിവാഹവും കഴിഞ്ഞു.

ആ വീട്ടിലെ ഒരു അംഗമായി മാറിയപ്പോഴാണ് ഇംത്യാസിന് ആ പേര്‌പോലും കിട്ടിയത്. നേര്‍ച്ച പറമ്പില്‍ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ കാലത്ത് സ്വന്തം പേരുപോലും കുട്ടി മറന്നു പോയിരുന്നു. കമ്മിറ്റിക്കാരുടെ സംഘം പേര് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അവന്‍ ഓരോരുത്തരോടും ഓരോ പേരാണ് പറഞ്ഞതെന്നാണ് ചരിത്രം.

അന്ത്രുമാന്‍ ഇംത്യാസിനെ ആദ്യം ദത്തെടുക്കാനൊും നിന്നില്ല. അയാള്‍ക്ക് കുട്ടിയെ മുസ്ലീമാക്കണമെന്നും ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുില്ല. പക്ഷേ, അവനെ മുസ്ലീമാക്കുന്നതില്‍ തെറ്റില്ലെന്ന് അയാള്‍ക്ക് പിന്നീട് തോന്നിയപ്പോള്‍ നിയമത്തിന്റെ ഇടപെടലുണ്ടായി. കണ്ടവരെല്ലാം തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു, ഇംത്യാസ് മുസ്ലീമാണെന്ന്. പക്ഷേ, അത് തെളിയിക്കാനുള്ള ശരീരത്തിലെ മുറിവ് അവനുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് കാര്യങ്ങള്‍ സങ്കീര്‍ണമാക്കി.

“ഇവന്‍ മുസ്ലീം ആകാതെ തരമില്ല” ചിലര്‍ ഉപദേശിച്ചു.

അവന്‍ ഓത്തുപള്ളിയെപ്പറ്റിയോ വാങ്കുവിളിയെപ്പറ്റിയോ സംസാരിച്ചില്ല. മുല്ലവള്ളികളുടെ പടര്‍പ്പിനു പിന്നില്‍ ഒളിച്ചിരിക്കാന്‍ മാത്രമായിരുന്നു അവന് അറിയാമായിരുന്നത്.

“ഇവന്‍ ഏതോ വിശ്വാസം ഇല്ലാത്ത മേത്തന്റെ മോനാണ്” ചിലര്‍ അടക്കം പറഞ്ഞു.

ഈ കോലാഹലങ്ങള്‍ക്ക് ഇടയില്‍ അവന്‍ സ്വയം കണ്ടെത്തിയ പേരാണ് ഇംത്യാസ്. സ്വത്വം തെളിയിക്കാന്‍ നാട്ടുകാരില്‍ ചിലര്‍ അവനു കൊടുത്തു വെള്ളക്കടലാസില്‍ അവന്‍ അവ്യക്തമായി എഴുതിയ ചില ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരങ്ങള്‍ ആളുകള്‍ കൂട്ടിവായ്ച്ചു. അങ്ങനെയാണ് ആ പേരുണ്ടായത്.

വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷം ഇംത്യാസിനെ അന്ത്രുമാന്റെ മകന്‍ കൊണ്ടുപോയി. അധികം ദൂരേയ്ക്ക് അല്ലെങ്കിലും നാട്ടുകാരുടെ കണ്ണില്‍ നിന്ന് ഒളിപ്പിക്കാന്‍. അന്ന് സുകന്യക്ക് അതേപ്പറ്റി ഓര്‍മ്മയുണ്ടായിരുില്ല. അവള്‍ക്ക് സങ്കടം തോന്നാന്‍ പാകത്തിന് ഇംത്യാസ് അവളുടെ മനസ്സില്‍ പതിഞ്ഞിരുന്നുമില്ല. നാട്ടുകാര്‍ക്ക് ഇംത്യാസിനോടുള്ള നിസംഗതയേക്കാള്‍ താഴെയായിരുന്നു അന്നത്തെ അവളുടെ പ്രതികരണം.

പതിനഞ്ച് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷം ഇംത്യാസ് തിരികെ വന്നപ്പോള്‍ അവള്‍ക്ക് പക്ഷേ, ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളെപ്പോലെ അവനും വളര്‍ന്നിരുന്നു. അവളുടെ പ്രായത്തിലുള്ളവര്‍ക്കുമാത്രം സ്വന്തമായുണ്ടെന്ന് അവള്‍ കരുതുന്ന ഒരു അസാധാരണ ഊര്‍ജ്ജം അവന്റെ ശരീരത്തില്‍ ഉണ്ടെന്ന് അവള്‍ക്കു തോന്നിപ്പോയി.

സാധനങ്ങളുടെ നീണ്ട ഘോഷയാത്രയുമായി അവന്‍ അന്ത്രുമാന്റെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു വന്നത് അവള്‍ ജനലിലൂടെ കണ്ടു. ആകാശ നീല ഷര്‍ട്ടും പറ്റെ വെട്ടിനിര്‍ത്തിയ മുടിയും.

അന്നത്തെ ദിവസത്തിന് മറ്റൊരു പ്രത്യേകതയുംകൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ വീട്ടിലെ പൂച്ചകളുടെ നീണ്ട ജന്മ പരമ്പരകളില്‍നിന്ന് ഇടയ്ക്ക് കാടുകയറിയ ഒരു പൂച്ച തിരികെ വന്നു.

ഇംത്യാസ് മടങ്ങിയെത്തിയതിനേക്കാള്‍ അവള്‍ക്ക് പൂച്ചയുടെ മടങ്ങിവരവായിരുന്നു ഞെട്ടലുണ്ടാക്കിയത്. ഇംത്യാസിനെക്കുറിച്ച് അവള്‍ക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ, പൂച്ചകളുടെ ജീവിതവും പ്രവര്‍ത്തിയും അവള്‍ക്ക് ഹൃദിസ്ഥമാണ്. കാടുകയറിയ പൂച്ചകള്‍ മടങ്ങി വരുന്നത് മുന്‍പൊരിക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്ന് അവളോര്‍ത്തു. അത് തെറ്റിച്ചിരിക്കുകയാണ് ഈ പൂച്ച. അവള്‍ ഇംത്യാസിന്റെ പോക്കും വരവും മറന്നുപോയി. പൂച്ചകളുടെ പുരാണത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.

സുകന്യക്കും മുന്‍പാണ് പൂച്ചകള്‍ അവളുടെ വീടിന്റെ ഭാഗമായത്. പ്രസവവേദനയുമായി ആദ്യമായി ഒരു പൂച്ച വപ്പോള്‍ സുകന്യയുടെ അമ്മ അതിന് തലചായ്ക്കാന്‍ ഇടംകൊടുത്തു. അത് ഒരു അഭ്യര്‍ഥന പോലെയായിരുന്നു. വീടിന്റെ മുന്‍വാതിലില്‍ വന്ന് ഒരു അഭയം ചോദിക്കല്‍.

“ഭൂമിയുടെ രക്ഷകനെയല്ല ഞാന്‍ പ്രസവിക്കാന്‍ പോകുന്നത്. പക്ഷേ, പ്രസവിക്കാതെ വയ്യ, സ്ഥലം വേണം.” പൂച്ച അതിന് അറിയാവുന്ന ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞു.

അമ്മ, അടുക്കളയിലൂടെ പൂച്ചയെ ആടിന്റെ തൊഴുത്തിലേക്ക് ആട്ടിയോടിച്ചു. ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം പലകകള്‍ക്കിടയില്‍ കാല് കുടുങ്ങി ഒരു ആട് മരണ വെപ്രാളം കൊണ്ടു കരഞ്ഞപ്പോള്‍, പൂച്ച അതിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി അതിര്‍ത്തി കടന്നു.

“പൂച്ച വീട് വിട്ടു പോകുത് ഒട്ടും നല്ലതല്ല” അമ്മ പരിതപിച്ചു.

ഒരാഴ്ച്ചയ്ക്കുള്ളില്‍ ഒരു പെണ്‍കുഞ്ഞുമായി പൂച്ച തിരികെയെത്തി.

“പൂച്ച വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നത് ഐശ്വര്യമാണ്” അമ്മ ആശ്വസിച്ചു.

മൂന്നാഴ്ച്ചയ്ക്കുള്ളില്‍ വണ്ടി കയറി തള്ളപ്പൂച്ച ചത്തു.

“പൂച്ച മനുഷ്യര്‍ക്കു വരുന്ന അപകടങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങുന്നു” അമ്മയുടെ കണ്ണ് നനഞ്ഞു.

വീട്ടിലെ ആര്‍ക്കോ വേണ്ടി കാറിന്റെ ടയറിന് കീഴില്‍ തലവെച്ചുകൊടുത്തിരിക്കുകയാണ് പൂച്ച. അമ്മയുടെ നിഴലില്ലാതെ വളര്‍ന്ന പൂച്ചക്കുഞ്ഞിനെ സുകന്യയുടെ അമ്മ സ്‌നേഹിച്ചു.

പൂച്ചകളുടെ ജീവിതം അങ്ങനെയാണ്. എപ്പോഴും ആലസ്യത്തിന്റെ ദിനങ്ങള്‍. ഉറങ്ങിമതിവരാത്ത ബാല്യവും കൗമാരവും വാര്‍ധക്യവും. ഇടയ്ക്കുള്ള ചെറിയ ഇടവേളകളില്‍ നിലയ്ക്കാത്ത ഓട്ടവും ഉലകം ചുറ്റലും. പരാക്രമങ്ങള്‍ക്ക് ഇടയ്ക്ക് മനുഷ്യരെപ്പോലെ ഏതെങ്കിലും അപകടത്തിന് മുില്‍പ്പെട്ട് ഹൃദയം നിലച്ച്, തലതകര്‍ന്നു മരണം.

സുകന്യ ജനിക്കുമ്പോഴേക്ക് പൂച്ചകള്‍ അവളുടെ വീട്ടില്‍ അംഗത്വം നേടിയിരുന്നു. സോഫകളില്‍, അടുക്കള വാതിലില്‍, കുറ്റിച്ചൂലിന് പിന്നില്‍, റഫ്രിജറേറ്ററിന്റെ മുരള്‍ച്ചയ്ക്ക് ചെവികൂര്‍പ്പിച്ച് അങ്ങനെ ജീവനുള്ളിടത്തും ഇല്ലാത്തിടത്തും പൂച്ചകള്‍ അലഞ്ഞുനടന്നു. സോഫകളിലും തീന്മേശകളിലും പൂച്ചരോമങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞു. അമ്മ വീടിനുള്ളില്‍ നിന്ന് അവയെ ആട്ടിയോടിച്ചു.

മീന്‍ കട്ടെടുത്താലും കല്ലെറിഞ്ഞ് പൂച്ചകളെ പായിക്കാന്‍ അമ്മയ്ക്ക് മനസ് വരില്ലായിരുന്നു. കാരണം, ചൂലെടുത്ത് ഓടിക്കുന്നതിന്റെ പിന്നിലെ വാത്സല്യം അവര്‍ക്ക് മനസ്സിലാകും. അവര്‍ക്ക് പരിചിതമായ ശാസനകളില്‍ ഒന്നാണിത്. കല്ലെടുത്താല്‍ മനുഷ്യന്റെ പ്രകൃതം തന്നെ മാറുകയാണ്. ആക്രമിക്കാനാണ് മനുഷ്യര്‍ കല്ലെടുക്കുകയെന്നത് പൂച്ചകള്‍ക്കറിയാം. അവര്‍ അത് ഭയപ്പെടുന്നു. കല്ലെറിഞ്ഞോടിച്ചാല്‍ പൂച്ചകള്‍ ഒരിക്കലും തിരികെ വരില്ലെന്ന് അമ്മ പറയുന്നു.

സുകന്യ പൂച്ചകളെ താലോലിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും വീട്ടിലെ പൂച്ചകളുടെ തലമുറകള്‍ മൂന്നോ, നാലോ പിന്നിട്ടിരുന്നു. വളര്‍ച്ചമുറ്റിയ പെണ്‍പൂച്ചകളും പരുക്കന്മാരായ ആണ്‍പൂച്ചകളും ഇടയ്ക്ക് അപ്രത്യക്ഷരാകും. ഒരു വീട്ടില്‍ എല്ലായിപ്പോഴും ഒരു പൂച്ചയുണ്ടാകും. അത് അവരുടെ ലോകത്തിലെ ഒരു ധാരണയാണ്. ഒരാള്‍ക്ക് രാജ്യം വീതിച്ചുകൊടുക്കല്‍. അത് ആ വീടുവിട്ടു പോകില്ല. ആണ്‍ പൂച്ചയാണെങ്കില്‍ കാട് കയറാന്‍ നേരമാകുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് പോകുന്നത്. പിന്നീട് മടക്കമില്ല.

സുകന്യക്കൊപ്പം മൂന്നോ നാലോ പൂച്ചകള്‍ വളര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്. തള്ള ചത്തതിന് ശേഷം തൊള്ള തുറന്ന് കരഞ്ഞ് അവശയായി കിണറ്റില്‍ വീണ പൂച്ചകളിലൊാണ് സുകന്യയുടെ ആദ്യത്തെ പൂച്ചയോര്‍മ്മ. തള്ള ചത്ത എല്ലാത്തിനോടും മനുഷ്യന് സഹതാപമുണ്ട്. വളര്‍ച്ചയുടെ ഒരുഭാഗം ചെത്തിമാറ്റിയെടുക്കപ്പെട്ട ജീവികളാണ് അവര്‍. ഇനി സ്വന്തം സ്വത്വത്തില്‍ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു കഴിവിനെ സ്വയം പുറത്തെടുത്ത് നട്ടു നനച്ച് മറ്റുള്ളവര്‍ക്കൊപ്പം എത്താന്‍ ശ്രമിക്കണം അവര്‍.

കിണറ്റില്‍ വീണ പൂച്ചയ്ക്ക് പേര് പാണ്ഡേ എന്നായിരുന്നു. മൂക്കില്‍ കറുത്ത പുള്ളിയുള്ള പൂച്ച. ഒപ്പം ജനിച്ച മറ്റു രണ്ടുപേരേക്കാള്‍ തള്ളയുടെ മരണത്തില്‍ തളര്‍ന്നുപോയത് ആ കുഞ്ഞാണ്. അത് മനപ്രയാസം കൊണ്ട് ഓടി നടന്നു. പശുവിന്‍ പാല് ഒന്ന് നക്കി നോക്കിയശേഷം, സിംഹത്തിന്റെ വിടര്‍ന്ന സടപോലെ എഴുന്നേറ്റു നില്‍ക്കുന്ന രോമങ്ങളില്‍ വിറകൊണ്ട് ചെടിച്ചട്ടികള്‍ക്കു പിന്നില്‍ ഒളിച്ചു. ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഇടകൊടുക്കാത്ത ഒരുനാള്‍ കിണറ്റിലേക്ക് ചാടി. കിണറ്റില്‍ വെള്ളം കുറവായിരുന്നു. അടിമുടി നനഞ്ഞെങ്കിലും അരഞ്ഞാണത്തില്‍ പിടികിട്ടി. രണ്ട് ദിവസം കരച്ചിലുമായി കിണറ്റിനുള്ളില്‍ കഴിഞ്ഞതിനുശേഷം സുകന്യയുടെ കണ്ണിലുടക്കി. കയറില്‍ കുറുകെട്ടിയിറക്കി കിണറിന് പുറത്തെടുക്കുമ്പോഴും അത് കരച്ചില്‍ നിര്‍ത്തിയിരുന്നില്ല. ആ രംഗം കണ്ടു നിന്നപ്പോള്‍ സുകന്യ അറിയാതെ അമ്മയെ തെരഞ്ഞുപോയി.

എലികളെയും തവളകളെയും പിടിക്കുകയും അപൂര്‍വ്വമായി പാമ്പുകളെ വീട്ടിനുള്ളിലേക്ക് പിടിച്ചു കൊണ്ടുവരികയും ചെയ്ത കാലത്തിന് ശേഷം പൂച്ച അപ്രത്യക്ഷനാകുകയായിരുന്നു.

“ആ, പൂച്ചകള്‍ പ്രായമാകുമ്പോള്‍ കാട് കയറും” സുകന്യയെ സമാധാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു.

പ്രായം പിന്നിട്ടാല്‍ ഒരു പൂച്ച കാട്ടിലേക്ക് നടക്കുകയാണ്. അതിന്റെ നല്ലകാലം പിറകിലായിരിക്കുന്നു. ഇനി മരണം മാത്രമാണ് ശരണം. അതല്ല, പാതി നാട്ടിലും പാതി കാട്ടിലുമാണ് പൂച്ചകളുടെ ജീവിതമെന്ന് അമ്മ തിരുത്തുന്നു. പൂച്ചകള്‍ക്ക് മറുപാതി ജീവിതം കാട്ടിലാണ്. ആ സമയം അവര്‍ക്കറിയാം. കാട്ടിലെ ഇരുട്ടിലേക്ക് അവര്‍ ഇറങ്ങിപ്പോകും. ഇവിടുത്തേക്കാള്‍ സന്തോഷത്തോടെ അവിടെ ജീവിക്കും. ഒരിക്കല്‍ കാട് കയറിയാല്‍ പിന്നെ ഇറക്കമില്ല. അവന്‍ എല്ലാം മറന്നുപോകും. അതാണ് പൂച്ചകളുടെ ഒരു ശാപവും.

കുത്തനെ കാടിന്റെ ഇരുട്ടിലേക്ക് ഒരു പൂച്ച കയറിപ്പോകുന്നു. മൂക്കിലെ പുള്ളി, അരിച്ചിറങ്ങുന്ന വെളിച്ചത്തില്‍ തിളങ്ങുന്നു. കാടിന്റെ ഉള്‍ക്കോണുകളിലേക്ക് അത് നടക്കുന്നു. നിലാവ് ഉദിക്കുന്ന ദിക്കില്‍ അത് നടപ്പ് അവസാനിപ്പിക്കുന്നു. മുകളില്‍ കത്തുന്ന ചന്ദ്രനെ നോക്കി നിശ്ചലനായി നില്‍ക്കുന്നു. ചുറ്റും കണ്ണോടിക്കുന്നു. കുറ്റിക്കാടുകള്‍ക്ക് പിന്നില്‍ മറഞ്ഞുനിന്ന് വീക്ഷിക്കുന്ന ഈ കണ്ണുകളെ പൂച്ച അറിയുന്നില്ല. നിലാവിനെ അവന്റെ രോമശരീരത്തിലേക്ക് വലിച്ചെടുത്ത് അവന്‍ മുരളുന്നു. കഴുത്തുകള്‍ ചുഴറ്റി അവന്‍ പഴയ ശല്‍ക്കങ്ങളെ മണ്ണിലേക്ക് എറിയുന്നു. നിലാവില്‍ അവന്‍ ഗര്‍ജിക്കുന്നു. സൗമ്യമായ കരച്ചിലല്ല, ഗര്‍ജനം. ക്ഷണനേരം കൊണ്ട് അവന്‍ വളര്‍ന്നു വലുതായി. കരിമ്പുലിയെപ്പോലെ അവന്‍ കാട്ടിനുള്ളില്‍ അലയുന്നു. അവന്റെ രണ്ടാംജീവിതം – സുകന്യ വിയര്‍ത്തൊട്ടിയ കഴുത്ത് തടവിക്കൊണ്ട് ഉറക്കത്തില്‍ നിന്ന് ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റൂ.

സ്വപ്‌നത്തിന്‌ശേഷം പൂച്ചയുടെ തിരോധാനം മറന്നു കളയാന്‍ സുകന്യക്ക് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരുില്ല. പുതിയ പൂച്ചകള്‍ അവള്‍ക്ക് കൂട്ടിനു വന്നു. ഒറ്റയടിക്ക് അഞ്ച് പൂച്ചകളാണ് അപ്രതീക്ഷിതമായി തൊഴുത്തില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്.

ഒന്നാമന്‍ അടുക്കളയിലേക്ക് എത്തിനോക്കാത്ത മാന്യന്‍. രണ്ടാമന്‍ ബലിഷ്ഠമായ ശരീരമുള്ള ഒരു ഭക്ഷണപ്രേമി. മൂന്നാമന്‍ ഉന്നം തെറ്റാതെ പ്രാണികള്‍ക്കുമേല്‍ ചാടി വീഴുന്നവന്‍. നാലാമനും അഞ്ചാമനും ബാക്കി മൂന്നുപേരുടെ വാലില്‍ പിടിച്ച് കളിക്കുവര്‍.

അതുവരെ ഒരു പൂച്ച-തലമുറയും പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ശൗര്യമായിരുന്നു ഇവര്‍ അഞ്ചു പേര്‍ക്കുമുണ്ടായിരുത്. കാക്കകളെയും അണ്ണാന്‍കുഞ്ഞുങ്ങളെയും വേട്ടയാടുതായിരുന്നു അവരുടെ ക്രൂരവിനോദം. പൂച്ചകളെ പെട്ടന്ന് സുകന്യ വെറുത്തു. അപ്പോഴേക്കും അതിര്‍ത്തി കടന്ന് മൂന്നുപേര്‍ മറ്റുള്ള വീടുകളിലേക്ക് പൊയ്ക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

സുകന്യക്ക് ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കഴിയുന്ന പൂച്ചകള്‍ക്കും കഴിയാത്തവയ്ക്കും ഇടയിലാണ് ഏറ്റവും അവസാനം അവളുടെ വീട്ടില്‍ നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷനായ പൂച്ച നിന്നിരുത്. അതിന് അവള്‍ പ്രത്യേകിച്ച് പേരൊന്നും ഇട്ടിരുന്നില്ല. അത് സുന്ദരനായിരുന്നു. സ്വന്തം സൗന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ച് ബോധ്യമുള്ള ഒരു പൂച്ച. നീണ്ട വാലില്‍ രോമങ്ങള്‍ അലങ്കാരമായി നിന്നു. വെളുപ്പും ഓറഞ്ചും നിറത്തിലുള്ള ശരീരം മഞ്ഞുകാലത്ത് തലയണപോലെ വികസിപ്പിക്കാന്‍ അവന് കഴിഞ്ഞു. ആലസ്യം അവന്റെ മുഖത്ത് മാത്രമല്ല നടപ്പിലും നില്‍പ്പിലുംവരെ പ്രകടമായിരുന്നു.

അവന്‍ സുകന്യയെ തൊടാന്‍ അനുവദിച്ചില്ല. അവളുടെ വീട്ടിലാണ് നില്‍പ്പെങ്കിലും അവന്‍ ഔദാര്യം പറ്റാനില്ലെന്ന ഭാവത്തിലാണ് പെരുമാറിയത്. സുകന്യയോ ആ വീട്ടിലെ മറ്റാരെങ്കിലുമോ അതിന് ഒരു പ്രശ്‌നമായിരുന്നില്ല. ഈ അവഗണനകള്‍ക്കിടയിലാണ് പെട്ടന്ന് ഒരുദിവസം അത്ഭുതംപോലെ പൂച്ച പടിയിറങ്ങിയത്.

അത് കാട് കയറിയതാണെന്ന് വിശ്വസിക്കാന്‍ പ്രയാസമായിരുന്നു. അവന്റെ പ്രകൃതം കണ്ടാല്‍ അവന്‍ ഒരിക്കലും ജീവിതത്തിന്റെ മറുഭാഗം ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നതായി തോന്നില്ലായിരുന്നു. സംതൃപ്തമായത് മാത്രം സ്വീകരിക്കുന്ന ഒരു ജന്മം. അത് വേണ്ടന്നു വെച്ചിട്ടാണ് പൂച്ച കാട് കയറിയത്. ആഴ്ച്ചകള്‍കൊണ്ട് പൂച്ചയെ അവള്‍ മറന്നു. അതിനിടയില്‍ അത് മടങ്ങിയെത്തിയത് അവളെ ഞെട്ടിക്കുകയും ചെയ്തു.

–

ഇംത്യാസിന് പട്ടണത്തിലെ ഒരു ചെരിപ്പ് കടയില്‍ സെയില്‍സ്മാന്റെ ജോലിയായിരുന്നു. പാതി വഴിയില്‍ അവന്‍ പഠിത്തം ഉപേക്ഷിച്ചു. അന്ത്രുമാന്റെ മകന്‍ ജബ്ബാറാണ് അവനോട് ഇനി പഠിക്കേണ്ട് പറഞ്ഞത്. അവനും പഠിക്കുന്നതില്‍ വലിയ താല്‍പര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒന്നു രണ്ടു കടകളില്‍ ചെറിയ ജോലികള്‍ ചെയ്ത ശേഷമാണ് പുതിയ കടയില്‍ ജോലി കിട്ടിയത്.

ഇംത്യാസ് തിരികെ നാട്ടിലേക്ക് വന്നിറങ്ങിയതിന് രണ്ടു ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം സുകന്യ പട്ടണത്തിലേക്ക് അവന്‍ കയറിയ അതേ ബസ്സിലാണ് പോയത്. സ്റ്റാന്‍ഡ് അടുക്കും മുന്‍പുള്ള സ്റ്റോപ്പില്‍ അവന്‍ ഇറങ്ങി. അവിടെ അവന്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന കട അവള്‍ കണ്ടുവച്ചു. കടയിലുള്ള എല്ലാവരും യൂണിഫോം ധരിച്ചിരുന്നച് കൊണ്ട് കട കണ്ടെത്തുതില്‍ അവള്‍ക്ക് പ്രയാസം നേരിട്ടില്ല.

പട്ടണത്തില്‍ വരുമ്പോഴെല്ലാം അവള്‍ കടയുടെ ചില്ലുപാളിയിലൂടെ അകത്തേക്ക് നോക്കും. ചെരുപ്പ് വാങ്ങാന്‍ വരുവരെ കാത്ത് ഇംത്യാസ് അടക്കമുള്ളവര്‍ ചില്ലുവാതിലിന് പിന്നില്‍ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നതും ഓരോരുത്തരായി ഇടപാടുകാര്‍ക്കൊപ്പം അകത്തേക്ക് പോകുന്നതും സുകന്യ നോക്കി നിന്നു. ഒടുവില്‍ ഒരുദിവസം അവളും ചില്ലുഭിത്തി മറികടക്കാന്‍ ധൈര്യം കാണിച്ചു. അവള്‍ക്കു കിട്ടിയത് മറ്റൊരാളെയാണ്. അവള്‍ പെട്ടന്ന് തിരികെ ഇറങ്ങിപ്പോന്നു.

തൊട്ടടുത്ത ദിവസം അവള്‍ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നവരുടെ നിരനോക്കിയാണ് അകത്ത് കടന്നത്. ഇംത്യാസ് മുന്നിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ കടയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് കയറി. അവന് അവളെ തിരിച്ചിറിയാനായില്ല. മുല്ലവള്ളികളുടെ മതിലിന് അവള്‍ മനസ്സുകൊണ്ടു നന്ദി പറഞ്ഞു. അവന്‍ അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു. എല്ലാ ഇടപാടുകാര്‍ക്കും കൊടുക്കു ഒരു ചിരി എതിനപ്പുറം ഒന്നുമില്ലായിരുു അതില്‍. അവര്‍ സ്ത്രീകളുടെ ചെരിപ്പുകളുള്ള സെക്ഷനിലേക്ക് നീങ്ങി.

“ഇല്ല, എനിക്ക് ആണുങ്ങളുടെ ചെരിപ്പാണ് വേണ്ടത്” അവള്‍ ഒച്ച താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.

“ഓ, ശരി” അവന്‍ മറുവശത്തേക്ക് വിരല്‍ചൂണ്ടി അവള്‍ക്കു മുന്‍പേ നടന്നു.

“ഏത് തരം ചെരിപ്പാണ്, ചെരിപ്പല്ലേ, ഷൂസ് അല്ലല്ലോ, അതാണെങ്കില്‍ മോളില് …”

“അല്ല, ചെരിപ്പാണ്” അവനെ മുഴുമിപ്പിക്കാന്‍ സമ്മതിക്കാതെ അവള്‍ പറഞ്ഞു.

“ഏത് വെല വരെ ആകാം?”

അവള്‍ അതിന് പെട്ടന്ന് ഒരു മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. കുറച്ച് ആലോചിച്ചിട്ടു പറഞ്ഞു.

“ഞാന്‍ നോക്കിട്ട് പറയാം”

അയാള്‍ ഒരു വശത്തേക്ക് ഒതുങ്ങി നിന്നു. അവള്‍ ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നത് എന്താണെ് നോക്കി നിന്നു. ഏതാനും ചെരിപ്പുകള്‍ എടുത്ത് നോക്കിയതല്ലാതെ അവളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് മറ്റൊരു നീക്കവും കാണാഞ്ഞതുകൊതുകൊണ്ട് അവന്‍ ഇടപെട്ടു.

“ഏത് പ്രായത്തിലുള്ളയാളാണ്, ഫുട്‌സൈസ് അറിയുമോ?”

“തനിക്ക് എന്ത് പ്രായമാണ്” അവള്‍ ചോദിച്ചു.

“എന്റെയോ?” അവന്‍ തിരികെച്ചോദിച്ചു

“അതേ, നിങ്ങളുടെ അളവ് എത്രയാ”

“എന്നെപ്പോലിരിക്കുന്ന ആള്‍ക്കാണോ?”

“അതേ” അവള്‍ ചിരിച്ചു.

“8 മതിയാകും” അവന്‍ ചെരിപ്പുകളുടെ മറ്റൊരു സെക്ഷനിലേക്ക് നീങ്ങി. അതില്‍ നിന്ന് ഏതാനും മോഡലുകള്‍ വലിച്ച് താഴേക്കിട്ടു. ഓരോന്നായി അവളെ കാണിച്ചു. അവള്‍ ഒന്നിലും ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇടയ്ക്ക് തൂവാലകൊണ്ടു മുഖം തുടച്ചു.

“നിങ്ങളൊരെണ്ണം ഇടാമോ?” അവന്‍ നീട്ടീയ ചെരിപ്പുകളില്‍ ഒന്ന് തിരികെനല്‍കി അവള്‍ ചോദിച്ചു.

അവന്‍ അതുപോലെ ചെയ്തു.

“പാകമാണോ?”

“അതേ… പക്ഷേ, കൊറച്ച് ടൈറ്റ് ആണ്, പതിയെ ശരിയാകും. ഇപ്പോഴത്തെ ചെരിപ്പെല്ലാം ഇങ്ങനെയാണ്”

“എന്താ അതിന്റെ വെല?”അവള്‍ തിരക്കി

“590 വരും മാഡം, ടാക്‌സ് ഉണ്ടാകും, ബില്ലടിക്കുമ്പോള്‍ ചെലപ്പോ കൂടും. കൃത്യം ഞാന്‍ നോക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ മതിയോ. ഇത് ഉറപ്പിച്ചെങ്കില്‍ ഞാനിപ്പോ ചോദിച്ചുപറയാം”

“നീ… ഞാന്‍ ഇത് വാങ്ങിത്തന്നാല്‍ നിങ്ങള്‍ ഇടുമോ?”

അതെവിടം കൊണ്ടാണ് ചോദിച്ചതെന്ന് അവള്‍ക്കുറപ്പില്ലായിരുന്നു. ചുണ്ടുകളല്ല അവളുപയോഗിച്ച അവയവമെന്ന് അവള്‍ക്കുറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷേ അവളുടെ വാക്കുകള്‍ പതറിയില്ല. അവന്‍ അത് കേള്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷേ, വാക്കുകള്‍ അവളില്‍ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടതിന് ശേഷമുള്ള നിമിഷങ്ങളില്‍ അവള്‍ ഞെട്ടിവിറച്ചുപോയി. അവള്‍ക്ക് ഓടാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നെെങ്കില്‍ അവളത് ചെയ്‌തേനെ. പക്ഷേ, തന്റെ വാക്കുകള്‍ അവനില്‍ എന്ത് ചലനമാണ് ഉണ്ടാക്കിയതെന്ന് അവള്‍ക്കറിയണമായിരുന്നു. അവള്‍ അപ്പോള്‍ നാണം കെടാനും തയാറായിരുന്നു. സത്യത്തില്‍ അവള്‍ക്ക് മറ്റൊന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തയില്ലായിരുന്നില്ല. ഈ വാക്കുകള്‍ക്ക് പുറത്തേക്കുവരാന്‍ മറ്റൊരു നല്ല സന്ദര്‍ഭവും അവള്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നുമില്ല.

“എനിക്കോ?” അവന്‍ ഞെട്ടല്‍ മറച്ചുവെച്ചു ചോദിച്ചു.

“ങും”

അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ കുഴികളില്‍ കിടന്നു ഞെരുങ്ങി. പുരികങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ച്ചേരാന്‍ മത്സരിച്ചു. അവന്‍ ഉത്തരങ്ങളെക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചില്ല. അവളെയും ചെരിപ്പിനെയും കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് മാറിമാറി നോക്കി.

“ആ… എനിക്ക് ചെരിപ്പുണ്ട്. തമാശയായിട്ടാണോ”

“വേണ്ട,- അവള്‍ ഇടയ്ക്ക് കയറി പറഞ്ഞു. -എനിക്ക് വേണ്ട, എനിക്ക് അത് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല”

അവള്‍ വേഗത്തില്‍ കടയില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങിയോടി.

വൈകീട്ട് അവന്‍ കടയില്‍ നിന്ന് തിരികെ വരുമ്പോള്‍ സുകന്യയെ അവളുടെ വീടിനു മുന്‍പില്‍ കണ്ടു. അവന് ഞെട്ടലുണ്ടായില്ല. അവളെ ഉടന്‍ കാണുമെന്ന് അവനുറപ്പായിരുന്നു. ഇംത്യാസ് അവളുടെ വീടിന് മുിലൂടെ നടുപോകുമ്പോള്‍ അവള്‍ റോഡിലേക്കിറങ്ങി നില്‍പ്പായിരുന്നു. എന്നെ കണ്ടോളൂ എന്ന മട്ടില്‍.

അവള്‍ക്ക് അവനോട് തീവ്രമായ അനുരാഗമൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ, അവളുടെ മനസ്സ് വെമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഇംത്യാസ് ഒരു കാഴ്ച്ചയാണെന്ന് അത് അവളെ പഠിപ്പിച്ചു. അവള്‍ വെറുതെ നോക്കിയിരുന്നു. അവന്‍ തിരികെ അധികാരം എടുക്കും മുന്‍പ് അവനെ തളര്‍ത്തുകയായിരന്നു അവളുടെ നോട്ടങ്ങള്‍.

രണ്ട് ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം അവന്‍ അവളെ തിരികെ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പ’ണത്തില്‍വെച്ചും നാ’ിലും അവളുടെ പിന്‍നോ’ങ്ങളെ അവന്‍ തടസ്സപ്പെടുത്തി. അവള്‍ക്കും മടുത്തു തുടങ്ങിയിരുു. നോ’ങ്ങളില്‍ നഷ്ടപ്പെടു ഒരുപാട് നിമിഷങ്ങള്‍. അകലം ഒരു ബാധ്യതയാണ്. അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി നില്‍ക്കാമെങ്കില്‍, അടുത്തറിയാനാകുമെങ്കില്‍ അതല്ലേ നല്ലത്. ദൂരെക്കാഴ്ച്ചകള്‍ക്ക് എന്താണ് രസം? അവള്‍ക്ക് മടുത്തു തുടങ്ങി.

ദിവസങ്ങളെടുത്തു അവര്‍ സംസാരിക്കാന്‍. സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അവള്‍ക്കു തോന്നി വേണ്ടിയിരുില്ലെന്ന്. അവള്‍ ഉദ്ദേശിച്ചതുപോലെയൊന്നും അവന്‍ സംസാരിക്കുന്നില്ല. അവള്‍ സങ്കല്‍പ്പിച്ചതെയല്ല അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങള്‍. അവളെപ്പോലെ സംസാരിക്കാന്‍, അവള്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതൊന്നും ഇഷ്ടപ്പെടാന്‍ അയാള്‍ക്കു പറ്റുില്ല.

“നമുക്ക് മിണ്ടാതിരിക്കാം” അവള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇംത്യാസിന് പുരികങ്ങളെ വീണ്ടും കൂട്ടിമുട്ടിക്കേണ്ടി വന്നു. അവന് അതിന്റെ അര്‍ഥം മനസ്സിലായില്ല.

“നിനക്ക് ഇഷ്ടമല്ലേ എന്തെ” അവന്‍ ചോദിച്ചു

“ങും”

“പിന്നെ മിണ്ടാതിരിക്കാന്‍?”

“മിണ്ടിയാല്‍ ഇഷ്ടം പോയാലോ”

“ഞാന്‍ സഹിച്ചു”

“എനിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളതുപോലെ മിണ്ടാന്‍ പറ്റുമോ?”

“എങ്ങനെ?” അവന്റെ ക്ഷമ നശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു

“നിനക്ക് മനസ്സിലാകില്ല”

“എന്ത് മനസ്സിലാകില്ല”

“വേണ്ട… നിര്‍ത്ത്”

അവള്‍ വീട്ടിലേക്ക് പോയി.

അവള്‍ ചിന്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അവള്‍ക്ക് ഇറക്കിവെക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഭാരമായി അത് മാറിയിരുന്നു. എല്ലാം എങ്ങോട്ടാണ് ഒഴുകുന്നത്? തൃഷ്ണകളിലേക്ക്. അവള്‍ ജനാലയിലൂടെ നോക്കി. ഇംത്യാസിനെ കാണാം. അവള്‍ക്ക് ശരീരത്തോട് കൊതി തോന്നി. അവളുടെ കൈകള്‍, അവളുടെ മാറിടം, ഉറക്കംവിട്ടുണര്‍ന്ന പോലെ മുലകള്‍. വേഗത്തില്‍ മിടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവളുടെ ശരീരം. അവളതിനെ ഇംത്യാസിനോട് ചേര്‍ത്തുവച്ചു. ജിജ്ഞാസയുടെ വിറ അവളുടെ അവയവങ്ങളിലൊന്നിനെ ചലിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

“കാടുകയറിയ പൂച്ചകള്‍ തിരികെ വരുത് എന്തിന്റെ ലക്ഷണമാണ് അമ്മേ?” അവള്‍ ചോദിച്ചു.

“ആ…”

“ഉത്തരമില്ലേ?”

പൂച്ച അവള്‍ക്കു പിന്നാലെ വീട്ടിലേക്ക് കയറി വന്നു. അമ്മ അവളെ വിലക്കി. പൂച്ചകളെ മുറിയിലിട്ട് അടയ്ക്കരുത്. പൂച്ചകള്‍ക്കൊരു വിചിത്രസ്വഭാവമുണ്ട്. ഒറ്റയ്ക്ക് ഒരു മുറിയില്‍ അകപ്പെട്ടാല്‍ അവയുടെ സ്വഭാവം മാറും. അത് മനുഷ്യനെ ആക്രമിക്കും. പൂച്ചയ്ക്ക് പുറത്തു കടക്കാന്‍ കുറച്ചു സ്ഥലം മതി. അതുകൂടെയില്ലാത്ത മുറികളില്‍ പൂച്ചയ്ക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കും. മനുഷ്യര്‍ക്കുമേല്‍ പൂച്ച ചാടിവീഴും, മാന്തിപ്പറിക്കും ചിലപ്പോള്‍ കൊന്നു കളയും. പൂച്ചകളെ അടച്ചിട്ട മുറികളിലേക്ക് വിളിച്ചു കയറ്റരുത്.

എന്തിനാണ് പൂച്ച അടച്ച മുറിയില്‍ നിന്ന് പുറത്തു കടക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുത്. സ്ഥായിയായ വ്യസനത്തിനൊപ്പം പൂച്ചകള്‍ ഒറ്റപ്പെടലിനെ വെറുക്കുന്നു. എല്ലാ പൂച്ചകളും അങ്ങനെയാകണമെന്നില്ല, അവള്‍ ചിന്തിച്ചു.

മറ്റുള്ളവര്‍ക്കുവേണ്ടി കാറിന്റെ ചക്രത്തിന് തലവെച്ച തള്ളപ്പൂച്ചയുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളാകാം അത്. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ തനിച്ചായിപ്പോയ പൂച്ചകള്‍ക്ക് ഇനിയും അവരുടെ ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് പോകാന്‍ ഇഷ്ടമുണ്ടാകില്ല. സുകന്യ ഓര്‍ത്തു.

ഇംത്യാസിനെ അവള്‍ കാണാറുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവളുടെ വീടിന് മുമ്പില്‍ അവന്‍ ഇടയ്ക്ക് കാത്തു നിന്നു. ബസ് സ്റ്റോപ്പിലും അവന് മുഖം കൊടുക്കാന്‍ അവള്‍ നിന്നില്ല. നീര്‍ക്കോള് പിടിച്ച ഒരു ദിവസം വീട്ടില്‍ അവള്‍ ഒറ്റയ്ക്കായപ്പോള്‍ സകല തലവേദനകള്‍ക്കും ഒപ്പം ഇംത്യാസിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളും അവളുടെ നെറ്റിയില്‍ വടിഞ്ഞു.

രാവിലെ കടയിലേക്ക് അവന്‍ നടന്നു പോകുന്നത് അവള്‍ വീട്ടില്‍ നിന്ന് ഒളിച്ചിരുന്നു കണ്ടു. അകലത്തെക്കുറിച്ച് അവള്‍ക്ക് വിഷമം തോന്നി. ഉച്ചയ്ക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായി അവന്‍ തിരികെ വരുന്നതും അവള്‍ കണ്ടു. അവളുടെ അടിവയറ്റില്‍ തീപിടിച്ചു. ഇടയ്ക്ക് അവന്റെ നോട്ടങ്ങള്‍ സുകന്യയുടെ വീട്ടിലേക്ക് നീണ്ടു. അവള്‍ ഭയന്നുപോയി. അവള്‍ക്ക് അവനെ വ്യക്തമായി കാണാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അവള്‍ മുകള്‍ നിലയിലേക്ക് പോയി. ഒരു ജനാല തുറിന്നിട്ടു. അതിലൂടെ അവനെ നിരീക്ഷിച്ചു. ഇടയ്ക്ക് ഒരു നോട്ടം പാളിയപ്പോള്‍, അവര്‍ പരസ്പരം കണ്ടു. അവന്‍ വേലിപ്പടര്‍പ്പുകള്‍ കടന്ന് അവളുടെ വീടിന് പിന്നിലെത്തി. അവള്‍ ഭയുന്നപോയി. ഭയം പക്ഷേ അവളെ ധൈര്യമുള്ളവളാക്കി. വാതില്‍ തുറന്ന് അവനെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിക്കുമ്പോള്‍ എന്താണ് അവള്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നതെന്ന് അവളെ ബോധ്യപ്പെടുത്താന്‍ അവള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല.

“എന്താ നിനക്ക് പറ്റിയത്?” അവന്‍ ആകാംഷകളെയെല്ലാം തിന്നുകളഞ്ഞ് ചോദിച്ചു.

“പ..നിയാണ്…” അവള്‍ പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

“അതല്ല, എന്നോട് എന്താണ് നീ സംസാരിക്കാത്തത്. നിനക്ക് ഇത് മടുത്തോ?”

“അറിയില്ല”

“എന്തറിയില്ല”

“നീ പൊയ്‌ക്കോ” അവള്‍ പിറുപിറുക്കുന്ന ശബ്ദത്തില്‍ പറഞ്ഞു.

“നീയാണെന്നെ വിളിച്ചത്… അല്ലേ,” അവന്‍ പ്രതിഷേധിച്ചു.

“ഇല്ല” അവള്‍ പറഞ്ഞു.

-നിനക്ക് എന്താ പറ്റിപ്പോയത്?-

“ഒന്നുമില്ല”

“ഇല്ലാ എന്തോ ഉണ്ട്. എന്താണ് അമ്മ പറഞ്ഞത്?”

“എനിക്ക് തെറ്റിപ്പോയി”

“എന്ത്?”

“ഞാന്‍ ഇങ്ങനെയല്ല വിചാരിച്ചത്”

“എന്നെപ്പറ്റിയോ?” അവന്‍ ചോദിച്ചു

“ങും”

“എനിക്ക് യോഗ്യതയില്ലെന്നാണോ”

“അല്ല… എനിക്ക് അറിയില്ല.. മതി നിര്‍ത്താം”

“നീ എപ്പോഴും ഇങ്ങനെ ഒളിച്ചോടൂവാ, നീ എന്നെ ഒഴിവാക്കുവാ.. അല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ എന്താ. എന്നെ അറിയില്ലപോലും.” അവന്‍ പരാതിപ്പെട്ടു.

അവള്‍ അകന്നു നിന്നു, കൂടുതല്‍ അടുക്കാതിരിക്കാന്‍. അവളുടെ കണ്ണ് നനഞ്ഞു. അവന്‍ വിരലുകള്‍കൊണ്ട് അവളുടെ മുഖത്ത് കടന്നുപിടിച്ചു. അവള്‍ നിന്നു വിറച്ചു. ആള്‍ക്കൂത്തില്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയ കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ കൈവിരലുകള്‍ തേടുന്നതെന്താണ്. വിറച്ചു വിറച്ചു അവള്‍ മതിലിനോട് ചേർന്നു നിന്നു. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിന്റെ നടുവില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് നില്‍ക്കുന്ന ഇംത്യാസിന്റെ ചെറിയ വിരലുകള്‍ അവളുടെ ഓര്‍മ്മയില്‍ തെളിഞ്ഞു. ഉപേക്ഷച്ചിട്ടുപോയവരുടെ രേഖാചിത്രം വരയ്ക്കും പോലെ അവന്റെ വിരലുകളുടെ ചലനങ്ങള്‍.

രണ്ടു ശക്തികള്‍ അവള്‍ക്കുള്ളില്‍ നിന്ന് പോരടിക്കുകയായിരുന്നു. അവളെ പൊതിയുന്ന കൈകളെ ഒരേസമയം സ്വീകരിക്കാനും അകറ്റാനും അവള്‍ക്കു തോന്നി. അവര്‍ വെറും നിലത്തേക്ക് കിടന്നു. അയച്ചുമാത്രം ഉടുക്കാറുള്ള അവന്റെ മുണ്ട്് അവള്‍ക്ക് ഊഹിച്ചെടുക്കാവുന്നതിനും അപ്പുറത്തെവിടെയോ വിടര്‍ന്നു കിടപ്പായിരുന്നു.

അവന്റെ കൈകളുടെ സഞ്ചാരം അവള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവന്റെ അരയ്ക്ക് കീഴ്‌പോട്ടു നോക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക് മടിയായിപ്പോയി. കാഴ്ച്ച അവിടെ അവസാനിക്കണമെന്ന് അവള്‍ വെറുതെ നിനച്ചു. അവന്റെ വിരലുകള്‍ക്ക് എത്താവുന്ന ദൂരംപോലും അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ക്ക് പ്രാപ്യമായിരുന്നില്ല. അവള്‍ കീഴ്‌പ്പെട്ട് മണ്ണിന്റെ തണുപ്പിലും ഇംത്യാസിന്റെ ചൂടിനും നടുവില്‍ ഞെരുങ്ങിക്കിടന്നു. പനിച്ചൂട് ശരീരത്തിന് പുറത്തേക്ക് പോകുന്നതായി അവള്‍ക്കു തോന്നി. ഇംത്യാസിന്റെ ചുണ്ടുകളില്‍ അവളുടെ ഹൃദയം മിടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. അവളുടെ കാല്‍ വിരലുകളില്‍ നിന്ന് ഹൃദയം മുകളിലേക്ക് നീങ്ങുകയാണ്. അവള്‍ ഞരക്കങ്ങളിലൂടെ ആ യാത്രയില്‍ ഒപ്പം ചേര്‍ന്നു.

വിയര്‍പ്പ് പൊടിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇംത്യാസ് അത് വിരലുകള്‍കൊണ്ട് ഒപ്പിയെടുത്തു. അവര്‍ പരസ്പരം നോക്കിയിരുന്നു. അവര്‍ പരസ്പരം സ്വന്തം ശരീരങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി. എന്തെങ്കിലും മാറ്റം വന്നിട്ടുണ്ടോയെന്ന് പരിശോധിച്ചു. അതിന്റെ ജാള്യത മുഖങ്ങളില്‍ നിന്ന് രണ്ടുപേര്‍ക്കും ഒരുപോലെ വായിച്ചെടുക്കാമായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം ആരാണ് ചെയ്യിക്കുന്നത്. അവരുടെ മുഖഭാവങ്ങള്‍ സ്വയം ചോദിച്ചു.

ചോദ്യങ്ങളുടെയും അരക്ഷിതത്വത്തിന്റെയും കൊടുമുടിയില്‍ നില്‍ക്കെ അവന്‍ അവളെ കൂടുതല്‍ അടുപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തി. ഇരുവര്‍ക്കുമിടയില്‍ ഒരുമിക്കാന്‍ ഒരിടം അവളില്‍ അവന്‍ കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു. അവള്‍ കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചപ്പോള്‍ അവന്‍ അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. അവന്‍ അവള്‍ക്കുള്ളില്‍ പരതി. അവള്‍ സംശയങ്ങളുടെ ഒരു കെട്ടയച്ചു. നെടുവീര്‍പ്പുകളും വിയര്‍പ്പു ഗന്ധവും അന്തരീക്ഷത്തില്‍ തങ്ങി നിന്നു. അവരാ കിടപ്പ് തുടര്‍പ്പോള്‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി പൂച്ചകള്‍ മുറിയിലേക്ക് കടുന്നവന്നു. അവള്‍ ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റ് പുതപ്പ് എടുത്തു പുതച്ചു. പൂച്ചകള്‍ സ്തബധരായി നോക്കി നിന്നശേഷം മുറിവിട്ടു പോയി. മിനിറ്റുകള്‍ക്കുശേഷം പൂച്ചകളെക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ ഇംത്യാസും മതില്‍ച്ചാടി വീട്ടിലേക്ക് തിരികെപ്പോയി.

ശരീരം പഴയതുപോലെ ആകുന്നുവെന്ന് തോന്നിയതുവരെ അവള്‍ വിശ്രമിച്ചു. എങ്കിലും അവള്‍ക്ക് പേടിയായിരുന്നു. അവള്‍ വീടിനുള്ളില്‍ അടച്ചിരുന്നു. അവളുടെ മനസ്സില്‍ മറ്റൊന്നും വന്നില്ല.

ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം അവള്‍ ജനാലകള്‍ തുറന്നിട്ടപ്പോള്‍ എത്തി നോക്കാന്‍ ഇംത്യാസ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവള്‍ പട്ടണത്തില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ചെരിപ്പ് കടയിലെ ജോലി നിര്‍ത്തി അവന്‍ പോയിരുന്നു. ജനാലകളിലൂടെ അവള്‍ ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് നോട്ടങ്ങളയച്ചു. ഉത്തരങ്ങളില്ലാത്തത് കൊണ്ട് അവള്‍ അമ്മയെ സമീപിച്ചപ്പോള്‍ അന്ത്രുമാന്‍ അവനെ തിരികെ മകന്റെ അടുക്കലേക്ക് അയച്ചെന്ന്് അമ്മ പറഞ്ഞു. എന്തുകൊണ്ടെന്ന് അവള്‍ ചോദിച്ചില്ല. അവള്‍ ചിന്തകളില്‍ നിന്ന് രക്ഷപെടാന്‍ പൂച്ചകളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. അവള്‍ പൂച്ചകളെ എണ്ണിയപ്പോള്‍ കാടിറങ്ങിയ പൂച്ചയും അപ്രത്യക്ഷനായിരിക്കുന്നു. അത് അവള്‍ അമ്മയോട് സൂചിപ്പിച്ചു.

“ആ കണ്ടന്‍പൂച്ച പോയി. അമ്മേ, അത് പോയി” അവള്‍ അമ്മയ്ക്ക് കാതോര്‍ത്തു.

“ഇനി അത് വരില്ല… ഇപ്പഴായിരിക്കും കാട് കയറാനുള്ള നേരം, പോട്ടെ ജന്തു.”

(2017)

Featured Image: Eyes of Cat. Credit: Desktopimages[dot]com

ശിശിരം

‘സ്‌കൂളില്‍ നീ എത്ര പേരെ പ്രേമിച്ചിട്ടുണ്ട്?’ സിറില്‍ ചോദിച്ചു.

അവള്‍ ചിരിച്ചു, വീണ്ടും. ആ ഒരു നിമിഷത്തിനിടയ്ക്ക് സിറിലിന്റെ ചോദ്യത്തിന് എന്തെല്ലാം സദുദ്ദേശങ്ങളും ദുരുദ്ദേശങ്ങളും ഉണ്ടാകുമെന്ന് അവള്‍ വെറുതെ ആലോചിച്ചു നോക്കി.

‘ഒരുപാട്’ അവള്‍ പറഞ്ഞു. ‘ഇപ്പോള്‍ പക്ഷേ ആരെയും ഓര്‍മ്മയില്ല’

അന്ന് അവര്‍ പ്രണയം തുടങ്ങിയിട്ടേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ആ തമാശയുടെ വരുംവരായ്കളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത് ഏതാനും ആഴ്ചകള്‍കൊണ്ട് അവര്‍ അവസാനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

വീണ്ടും അവര്‍ ആകാശം നോക്കി മരത്തണലില്‍ ഇരുന്നു. എല്ലാം അവസാനിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്നതിന്റെ, അവസാന ആഴ്ചയുടെ ആദ്യത്തെ ദിവസം. മരങ്ങള്‍ പൊഴിച്ച ഇലകള്‍ അമ്പിളിക്കലകളെപ്പോലെ നിലത്ത് ചിതറിക്കിടന്നു.

കഴിഞ്ഞ ഒരു വര്‍ഷത്തിനിടക്ക് ആദ്യമായി അവരെ വെറും രണ്ടു ശരീരങ്ങള്‍ മാത്രമായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. തണുക്കുന്ന അന്തരീക്ഷത്തില്‍ ചൂട് കൊള്ളാന്‍ മാത്രം കൂടിച്ചേരുന്ന രണ്ടു ജോടി കൈകളും കാലുകളും. രോമം നിറഞ്ഞതും, രോമങ്ങള്‍ തീരെയില്ലാത്തതും.

കോളേജ് വിട്ട് കുട്ടികള്‍ കടന്നുപോയി. ദയനീയമെന്ന് തോന്നിച്ച നോട്ടങ്ങള്‍ കൈമാറി പലരും നടന്നകന്നു. അവയ്ക്കുള്ളില്‍ ഒളിച്ചിരുന്ന സന്ദേശങ്ങള്‍ വ്യക്തമായിരുന്നു. ഇനിയെന്ത്, ഇനിയെന്ത്… എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു ആ നോട്ടങ്ങള്‍. മീസാന്‍ കല്ലുകളെപ്പോലെ നിശ്ചലരായി നിന്ന അക്വേഷ്യാ മരങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ വന്ന പിന്‍ നോട്ടങ്ങള്‍ വീണ്ടും അതുറപ്പിച്ചു.

കാര്യം വളരെ നിസ്സാരമായിരുന്നു. അനീസയുടെ (രോമങ്ങളില്ലാത്ത കൈകളുടെ ഉടമ) വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചു. അവളുടെ എതിര്‍പ്പുകളെ മറികടന്ന്, അവരുടെ പ്രണയത്തിന്റെ കാവല്‍ മാടങ്ങളായ അക്വേഷ്യാ മരങ്ങളുടെ പ്രതിരോധത്തെ മറികടന്ന് സിറിലിന്റെ കൈരോമങ്ങള്‍ പകര്‍ന്ന ചൂടിനെ വകവെയ്ക്കാതെ അവളുടെ അച്ഛന്‍ മറ്റൊരാള്‍ക്ക് അവളെ നല്‍കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

അവളെങ്ങനെയാണ് പ്രതിരോധിച്ചതെന്നറിഞ്ഞുകൂടാ. കാരണം അവള്‍ കരയുന്ന കൂട്ടത്തിലേ ആയിരുന്നില്ല. കരച്ചിലൊഴിച്ച് ബാക്കിയെന്താണ് ഇത്തരം സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ആയുധമാക്കുക എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. സിറിലിനെ സംബന്ധിച്ച് ജിയോഗ്രഫി പുസ്തകത്തിന്റെ ഏതാനും പേജുകള്‍ നഷ്ടപ്പെടുത്താനെ ഈ തീരുമാനം ഉപകരിച്ചുള്ളു. കാന്‍ഡിമാന്‍ ലാക്ടോയുടെ ടാറ്റൂകള്‍ തലങ്ങും വിലങ്ങും ഒട്ടിച്ച ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയിലെ കണ്ണാടിക്ക് മുന്‍പിലിരുന്ന് അവന്‍ ഭ്രാന്ത് പറഞ്ഞു. ഇടക്ക് തടിച്ച നോട്ടു പുസ്തകങ്ങള്‍ ഭിത്തികളിലെറിഞ്ഞു.

Sauraj Pushapangadhan

ദു:ഖങ്ങള്‍ എപ്പോഴും അതിഥികളെപ്പോലെ പെരുമാറുന്നു. വന്നെത്തുന്ന ആദ്യത്തെ നിമിഷത്തിലെ അവര്‍ക്ക് മനുഷ്യരെ അമ്പരപ്പെടുത്താനാവു. പിന്നീട് വിട്ടു പോകുന്നതുവരെ അവ നിങ്ങളുടെ ഒരു ഭാഗമായിത്തന്നെ തുടരും. ആ വിചാരം അവരെ വിഷമങ്ങളോട് താദാമ്യപ്പെടുത്തിയെന്ന് തോന്നിച്ചു. അങ്ങനെ ഒരിക്കലും യാത്ര പറയില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ച് അവസാന ആഴ്ചകളിലും മരത്തണലിലെ കൂടിക്കാഴ്ചകള്‍ തുടരാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

അവസാന ആഴ്ച്ചകള്‍ – സിറില്‍ ഹോസ്റ്റല്‍ ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിന്റെയും, അക്വേഷ്യാമരങ്ങള്‍ അവര്‍ക്കിരുവര്‍ക്കും നഷ്ടമാകുന്നതിന്റെയും.

ഞങ്ങള്‍ യാത്രയിലായിരുന്നു.

വൈകുന്നേരത്തിന്റെ ഉപ്പുരസം കടല്‍ത്തീരത്ത്് വച്ച് അലയടിക്കുമ്പോള്‍ അവളുണര്‍ന്നു. ബസ്സിന് പുറത്ത് മഴ നിലവിളി അവസാനിപ്പിച്ചിരുന്നു. ജനാലച്ചില്ലകളില്‍ ഉരുകിയൊലിച്ച മഴത്തുള്ളികള്‍ സങ്കടങ്ങളുടെ ശേഷിപ്പുകളെപ്പോലെ അഭയം തേടി പാഞ്ഞ് നടന്നു.

നീലമുഴുക്കൈയ്യന്‍ ഷര്‍ട്ടിന്റെ തെറുക്കലുകള്‍ അഴിച്ചിട്ട് സിറില്‍ പുറത്ത് കാത്തു നിന്നു. അവര്‍ നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. തിരയുപേക്ഷിച്ചുപോയ കറുത്ത മണല്‍ത്തരികള്‍ ഉരുണ്ടുകൂടി. അവള്‍ ചെരുപ്പ് ഉപേക്ഷിച്ചു. കാലുകള്‍ മണലില്‍ പുതഞ്ഞുപോകുകയാണ്. ആവുന്നത്ര ബലത്തില്‍ സിറിലിന്റെ കൈകളില്‍ പിടിച്ച് നില്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു അവള്‍.

മണല്‍പ്പരപ്പിലൂടെ അവര്‍ ഒരുപാട് നടന്നു. ഇടയ്ക്ക് മഴ വീണ്ടും വന്നു. ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തലുകള്‍ പോലെ സിറിലിന്റെ ഇളം നീല ഷര്‍ട്ടില്‍ മഴത്തുള്ളികള്‍ പതിച്ചു. അവ തീര്‍ത്ത ഭൂപടങ്ങളില്‍ വഴി തെറ്റി അവന്‍ അനീസയുടെ കൈകളില്‍ മുറുകെപ്പിടിച്ചു. പനിക്കോളുമായി അവള്‍ തിരികെ കോളേജില്‍ വന്നിറങ്ങുംവരെ ആ പിടി വിട്ടിരുന്നില്ല.

Sauraj Pushapangadhan

മാര്‍ക്കറ്റിലും, നഗരത്തിലെ എസ്പ്ലനേഡ് ഷോപ്പിംഗ് മാളിലും വച്ച് രണ്ടു തവണ കൂടി സിറിലും അനീസയും കണ്ടു. അവസാന കാഴ്ച്ചയ്ക്ക് ശേഷം, രാത്രി അവന്‍ എന്നെക്കാണാന്‍ വന്നിരുന്നു. ഒന്നും മിണ്ടാതെ കുറച്ചധികനേരം മുറിക്കുള്ളില്‍ വന്നിരുന്നു. ഞാന്‍ എന്തെങ്കിലും അവനോട് പറയുമെന്ന് അവന്‍ കരുതി. എനിക്കൊന്നും പറയാന്‍ ഇല്ലായിരുന്നു.

കാരണം എനിക്ക് പ്രണയിക്കുന്നവരെ ഭയമായിരുന്നു.

നിര്‍ണ്ണയിച്ചിട്ടില്ലാത്തൊരു ഭാഗദേയത്തെ ചോദ്യം ചെയ്ത് ജീവിക്കുന്നവരാണ് പ്രണയികള്‍. നഷ്ടത്തിന്റെ വില കണക്ക് കൂട്ടാത്തവര്‍. സിറില്‍ രാത്രി ഏറെ വൈകും വരെ ആ ഇരിപ്പ് തുടര്‍ന്നു.

‘ഒന്നും നമ്മുടെ കൈയ്യിലല്ല. അത് മറക്കടാ… നിനക്ക് കഴിയും…’ തരിമ്പും ആത്മാര്‍ത്ഥതയിെല്ലങ്കിലും ഞാന്‍ എന്റെ ഉപദേശം തുടര്‍ന്നു.

മൂന്നാഴ്ച്ചകള്‍ക്ക് ഇടയില്‍ നടന്ന രണ്ട് പ്രധാനപ്പെട്ട സംഭവങ്ങള്‍; അനീസയുടെ വിവാഹം നടന്നു. സിറില്‍ ഹോസ്റ്റല്‍ ഉപേക്ഷിച്ച് പോയി.

പ്രിയപ്പെട്ട ഇടങ്ങള്‍ ഒരു സുപ്രഭാതത്തില്‍ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നതെങ്ങനെയെന്ന് അവന്‍ കാണിച്ചു തന്നു. അനീസയുടെ വിവാഹ ദിനങ്ങള്‍ അടുക്കുംതോറും സിറിലിന് അവന്റെ മനസിന്റെ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെടുന്നത് എനിക്ക് മനസിലായി. അവന്‍ അടങ്ങിയിരിക്കാതെ കെണിയില്‍പ്പെട്ട പെരുച്ചാഴിയെപ്പോലെ മുറിക്കുള്ളില്‍ ചിലച്ച് ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. സിഗരറ്റുകളെ കൂടുതല്‍ ആശ്രയിച്ചു.

ജനാലകള്‍ ഇടയ്ക്ക് തുറന്നിടുകയും വലിയ ശബ്ദത്തില്‍ അടയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. ഭക്ഷണ സമയത്ത് അസ്വാഭാവികമായി ഒന്നുമില്ലൈന്ന് മറ്റുള്ളവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയില്‍ പെരുമാറാന്‍ ശ്രമിച്ചു. അവനെയോര്‍ത്ത് എനിക്കും സങ്കടം വന്നിരുന്നു. ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും അറിയാതെ നിലവിളിക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയാണ് അവനെന്ന് തോന്നി.

അവനോട് കാര്യമായിതന്നെ സംസാരിക്കണമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതിയ ഒരു പകല്‍ ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ അവന്‍ ഹോസ്റ്റല്‍ ഉപേക്ഷിച്ച് പോയി, ഒരു കിളി കൂടൊഴിയും പോലെ.

അനീസയുടെ വിവാഹത്തിന് അവന്‍ മടങ്ങിവരുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതി. അതുണ്ടായില്ല. പരാജയപ്പെട്ട കാമുകര്‍ക്ക് ചെയ്യാവുന്നതും ചെയ്യാനാകാത്തതും എന്തൊക്കെയാണെന്ന് അവനും അറിയുമായിരിക്കണം.

അനീസയെ വിവാഹ റിസപ്ഷന് കണ്ടു. ചെറുപ്പമസ്തമിച്ച ഒരാളാണ് അവളെ വിവാഹം ചെയ്തത്. അവളുടെ അച്ഛന്‍ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. ഇതാ ഒറ്റുകാരന്‍. എനിക്ക് ചിരി വന്നു.

Sauraj Pushapangadhan

ഓര്‍മ്മ ചിലപ്പോള്‍ വളരെ മൂര്‍ച്ചയേറിയ ആയുധമാണ്. മനസ്സിന് ശക്തി കുറയുമ്പോള്‍ പ്രത്യേകിച്ചും. സിറില്‍ മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്തോറും അത്രയേറെ ആഴത്തില്‍ അവനെ ഓര്‍മ്മകള്‍ തേടിവന്നു. അതിന്റെ വേദന ഒറ്റയ്ക്ക് തിന്നാന്‍ വയ്യാത്തത് കൊണ്ട് അവന് ഇടയ്ക്ക് എന്നെയും വിളിച്ചു. എല്ലാവരുടെയും കണ്‍വെട്ടത്ത് നിന്ന് സ്വയം മോചിപ്പിച്ച് ദൂരെ എവിടെയോ ആയിരുന്നു അവന്‍. ഇതൊരു വേദനയെ അല്ലെന്ന് ഭാവിക്കാന്‍ ഞാന്‍ അവനോട് പറഞ്ഞു. അതേ നിര്‍വ്വാഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

വിവാഹ ആഘോഷത്തില്‍ പങ്കെടുത്ത് തിരികെ വരുമ്പോള്‍ ആഴ്ച്ചകള്‍ക്കു മുന്‍പ് അനീസ എന്നെക്കാണാന്‍ വന്നത് ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു. അവള്‍ സിറിലിനെക്കുറിച്ച് തിരക്കി.

‘ഇനി നീ അവനെ കാണരുത്’ ഞാന്‍ വിലക്കി

‘നിനക്ക് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാന്‍ പറ്റുമോ?’ അവള്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചു.

‘ഇനിയോ?’ തമാശയ്ക്ക് പോലും അവള്‍ക്കൊരു പ്രതീക്ഷ കൊടുക്കാതിരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

അവള്‍ പിറുപിറുത്തു. ‘ഒരുപക്ഷേ, സിറില്‍ വന്ന്് വാപ്പയോട് സംസാരിച്ചാല്‍…’ അവള്‍ അവളുടെ പ്രതീക്ഷയില്‍ നിന്ന് പിടിവിട്ടിരുന്നില്ല. ‘ഉറപ്പില്ല, എന്നാലും നടന്നാലോ?’

‘അവന്‍ നിന്റെ മതക്കാരനല്ല. വേറെന്ത് അംഗീകരിച്ചാലും അത് നിന്റെ വാപ്പ അംഗീകരിക്കില്ല. നീ ഇറങ്ങിവന്നാലും ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല. അവന് നിന്നെ പോറ്റാന്‍ പറ്റില്ല. അവന് 22 വയസ് തികച്ചില്ല. അവനും ഒരു ജീവിതമുണ്ട്. അത് നിന്റെ കൂടെയാകണമെന്ന് എല്ലാവര്‍ക്കും – ഈ എനിക്കും ആഗ്രഹമുണ്ട്. വിവാഹം കഴിച്ചിട്ട് നിങ്ങളെന്ത് ചെയ്യും, എല്ലാവര്‍ക്കും മുന്നില്‍ കൈനീട്ടുമോ? നീ ഇത് ഓര്‍ക്കാന്‍ പോകുന്നില്ല. മറക്കും.’

ഞാന്‍ വാക്കുകള്‍കൊണ്ട് അവളെ തകര്‍ത്തു കളഞ്ഞു.

‘ഞാന്‍ വന്നത് അവനോട് പറയണ്ട. അവന്‍ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വരാന്‍ ധൈര്യമുണ്ടെന്ന് തോന്നിയാല്‍ മാത്രം നീ ഇത് അവനോട് പറഞ്ഞാല്‍ മതി. ഇനിയും അവന്‍ വിഷമിക്കില്ല’ പോകാന്‍ നേരം അവള്‍ പറഞ്ഞു. പിന്നീട് എനിക്ക് വിഷമം തോന്നി. അവള്‍ക്ക് എത്ര മുറിവേറ്റിട്ടുണ്ടാകും. ഒരൂഹവുമില്ലാായിരുന്നു. അവളുടെ അവസാന പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു ഞാന്‍.

അനീസയുടെ വിവാഹത്തിന് ശേഷം ഏതാനും മാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞ് സിറില്‍ എനിക്ക് ഒരു ഇ-മെയില്‍ അയച്ചു. അവളുടെ സന്ദര്‍ശനത്തെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ അവനോട് കുറ്റസമ്മതം നടത്തി. അവനതിന് എന്നെ ശകാരിച്ചില്ല. അതെല്ലാം പിന്നിലായെന്ന തരത്തിലാണ് പെരുമാറിയത്. അവന്റെ സന്ദേശങ്ങളിലൊന്നും പഴയതൊന്നിന്റെയും പാടുകളുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അവളെക്കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തലിന് അവന്‍ മലയാളത്തില്‍ എനിക്കൊരു മറുപടിയെഴുതി. അതിലെ മറ്റു വരികളൊന്നും എനിക്കോര്‍മ്മയില്ല. പക്ഷേ, ഓറഞ്ച് അക്ഷരങ്ങളില്‍ കടുപ്പിച്ച് അവന്‍ ഒരു വാചകം കുറിച്ചിരുന്നു.

‘പിരിഞ്ഞതല്ല, ആ പ്രണയത്തില്‍ നിന്ന് ഞങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരും ജീവനുംകൊണ്ട് രക്ഷപെട്ടതാണ്’

മൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷം സിറില്‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി തിരികെ വന്നു. വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഉരുണ്ടുപോയതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നും അവന്റെ ശരീരത്തില്‍ കണ്ടില്ല. പഴയ ആ സിറില്‍ ആയിരുന്നു തിരികെയെത്തുമ്പോഴും അവന്‍. മുഖത്ത് പക്ഷെ അന്നത്തെ നിരാശയുടെ നിഴലുകളില്ലായിരുന്നു. കാലം ഇടയ്ക്ക് നിശ്ചലമാകുന്ന സാഹചര്യങ്ങളുണ്ട്. ഒരാള്‍മാത്രം മുന്നോട്ട് ചലിക്കുകയും ലോകം പതിയെ പിന്തുടരുകയും ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ.

സിറില്‍ എന്നെ തേടി വന്നതില്‍ അത്ഭുതമില്ല. മനുഷ്യരെ വിശ്വസിക്കുന്നതാണ് അവന്റെ പ്രകൃതം. സാഹചര്യങ്ങളെ മാത്രമേ അവന്‍ വെറുക്കുന്നുള്ളു. മോശം അനുഭവങ്ങള്‍ക്കുശേഷവും വീണ്ടും മനുഷ്യരില്‍ അവന്‍ വിശ്വാസം പുലര്‍ത്തുന്നു.

ചെറിയ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മോശപ്പെട്ട ദിവസം എന്റെ വാക്കുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി അവന്‍ വന്നപ്പോള്‍ അവനോട് മറവിയുടെ പാഠങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു കൊടുത്തവനാണ് ഞാന്‍. അതൊന്നും അവനിപ്പോള്‍ ഓര്‍ക്കുന്നില്ല. അവന്‍ എല്ലാത്തിനെയും എന്നപോലെ എന്നെയും വിശ്വസിക്കുന്നു.

അവനവനില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവന്റെ കപ്പല്‍ തകരാനുള്ള സാധ്യതകള്‍ കുറവാണ്. അത് തകര്‍ന്നാല്‍തന്നെ അയാള്‍ മുങ്ങാനുള്ള സാധ്യതയുമില്ല. ഇനിയെങ്ങാനും അയാള്‍ മുങ്ങിയാല്‍ അയാളെ കൊല്ലാന്‍ പ്രയാസമാണ്. അയാള്‍ മരണപ്പെട്ടാല്‍ എളുപ്പത്തില്‍ ആരും മറക്കുകയും ഇല്ല.

‘നീ ഇപ്പോള്‍ എവിടെയാണ്?’ അവന്റെ അപ്രതീക്ഷിത സന്ദര്‍ശനത്തിന്റെ കൗതുകം അവസാനിച്ചപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

‘ദുബായില്‍ ഒരു ലോജിസ്റ്റിക്‌സ് കമ്പനിയിലാണ്’

‘ലീവിലാണോ?’

‘ങും’

പിന്നീട് ഞങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചു. കൂടുതലും പഴയ കാര്യങ്ങള്‍. വാക്കുകളുടെ വക്കുകളില്‍ അനീസയെന്ന മൂന്നക്ഷരം പറ്റിപ്പിടിക്കുന്നത് ഞാന്‍ പതിയെ മനസിലാക്കി. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പയച്ച കത്തുകളില്‍ ഇത്തരമൊരു സൂചനയില്ലായിരുന്നു. എങ്ങോട്ടാണ് സംസാരിച്ചുപോകുന്നത്. ഒരുപക്ഷേ, ഭൂതകാലത്തിലേക്കുള്ള യാത്രകള്‍ ഇങ്ങനെയായിരിക്കും. അതുവരെ ഒളിച്ചിരുന്നതിനെല്ലാം ഓര്‍മ്മവയ്ക്കുന്ന സമയം. വാക്കുകളില്‍ അവന്‍ വഴുക്കുകയാണ്.

ഒരു സ്ത്രീയിലേക്ക് വാക്കുകളെ വഴിതിരിച്ചുവിടാന്‍ ഒരു പുരുഷന് എളുപ്പം കഴിയും, ദീര്‍ഘ സംസാരത്തില്‍ ആണെങ്കില്‍ എപ്പോള്‍ വേണമെങ്കിലും ആ വഴി തുറക്കപ്പെടാം. കാരണം കേള്‍ക്കുന്നവനും പറയുന്നവനും ഒരുപോലെ മടുക്കുകയാണല്ലോ. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ രണ്ടു പുരുഷന്മാര്‍ അവരുടെ ജീവിതകഥ പരസ്പരം പറയുന്നത്, അവരുടെ അന്നത്തെ ദിവസത്തെക്കുറിച്ചോ, അടുക്കളയിലെ ഫ്രൈയിങ് പാനിന്റെ ഇളകിപ്പോയ പിടിയെപ്പറ്റിയോ ആകാറുണ്ടോ?

‘അനീസ ഗള്‍ഫിലെവിടെയോ ആണ്?’

‘ങും’ അവന്‍ മനസിലായെന്ന് മൂളി.

‘നീ ഇപ്പോഴും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടോ.?’ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു

‘എന്ത്?’ അവന്‍ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ആ ഭാവം എനിക്ക് മനസിലായി” ഇരിപ്പ് നേരെയാക്കി അവന്‍ പറഞ്ഞു.

‘നീ പ്രണയിച്ചിട്ടില്ലേ ആരെയും… നിനക്ക് അത് പറഞ്ഞാല്‍ മനസ്സിലാകില്ല. ഏറ്റവും റെസ്‌പോണ്‍സിബിള്‍ ആയിട്ട് നമ്മള്‍ പെരുമാറുന്നത് ആരെയെങ്കിലും സ്‌നേഹിക്കുമ്പോഴാണ്. പ്രണയത്തോട് മാത്രമല്ല, സകല ലോകത്തോടും അടുക്കാന്‍ തോന്നും, സ്‌നേഹിച്ചാല്‍ മാത്രം മതിയെന്ന് തോന്നിപ്പോകും. നിനക്ക് അത് മനസ്സിലാക്കാന്‍ പറ്റില്ല. എന്റെ അഡൈ്വസ് ആണ്, നീ സ്‌നേഹിക്കണം കഴിയുന്നതും പെട്ടന്ന്’

വലിയൊരു വിപ്ലവകാരിയുടെ പ്രസംഗം പോലെയാണ് അവനത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും ആ വാചകം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഉണ്ടായ വിടവ് ഓര്‍മ്മിച്ച് ഞങ്ങള്‍ നിശബ്ദം ചിരിച്ചു.

‘അവള്‍ക്കൊരു കുട്ടിയായിക്കാണും,അല്ലേ?’

അവനത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അടുത്ത ചോദ്യമെറിഞ്ഞു.

‘എന്നാണ് മടക്കം?’

‘മറ്റന്നാള്‍ പുലര്‍ച്ചെ’

പിറ്റന്ന് വൈകീട്ട് ഞങ്ങള്‍ കടല്‍ത്തീരത്ത് പോയി. സിറിലാണ് നിര്‍ബന്ധിച്ചത്.

സന്ധ്യയുടെ നില തെറ്റി വീണ് സൂര്യന്‍ കുങ്കുമംപോലെ ആകാശത്തിന്റെ നീല നെറ്റിയില്‍ പടര്‍ന്നു കിടന്നു. മുഖങ്ങളില്ലാത്ത ആളുകള്‍ മണല്‍ത്തിട്ടയില്‍ നിറയുകയാണ്. ദൂരെയുള്ള മനുഷ്യര്‍ കറുത്ത രൂപങ്ങളായി കറുത്ത ക്യാന്‍വാസിലേക്ക് നക്കിയെടുക്കപ്പെടുന്നു. സെക്കന്റുകള്‍ക്കിടയിലുള്ള ഇടവേളകളില്‍ വിചിത്രങ്ങളായ ശബ്ദങ്ങള്‍ കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കപ്പെടുന്നു.

കടലിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കിടയില്‍ പെട്ടന്ന് ഉദിച്ച ഒരു നക്ഷത്രത്തെപ്പോലെ ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലേക്ക് അനീസ വന്നുനിന്നു.

കടലിന് സമാന്തരമായി ഞങ്ങള്‍ മെല്ലെ നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പൊട്ടും പൊടിയുമായി ഞങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അവര്‍ ദുബായ് നഗരത്തിലായിരുന്നു താമസം. അവളുടെ ഭര്‍ത്താവ് സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു, അയാളുടെ ബിസിനസ്സിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. അപ്പോഴെല്ലാം മുഖത്തൊരു ചിരിയൊട്ടിച്ചു പിടിച്ച് എല്ലാത്തിനും തലയാട്ടുകയായിരുന്നു അനീസ.

തിരികെയുള്ള യാത്രയില്‍ സിറില്‍ വളരെ പതിയെയാണ് ബൈക്കോടിച്ചത്. വീട്ടിലെത്തി ഷൂസ് അഴിക്കും മുന്‍പേ ഞാന്‍ അവനെ ചോദ്യം ചെയ്തു.
‘നിങ്ങള്‍ പരസ്പരം അറിഞ്ഞിരുന്നു അല്ലേ.’

അവന്‍ ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല. ഞാന്‍ അവന്റെ ദുബായ് വിലാസം ഡയറിയില്‍ നിന്ന് കണ്ടെത്തി. അത് അനീസയുടെ അപ്പാര്‍ട്ടുമെന്റില്‍ നിന്ന് ഒട്ടും ദൂരെയല്ലെന്ന് അവന്‍ സമ്മതിച്ചു.

-വേണ്ടിയിരുന്നില്ല.- ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

‘എന്ത്?’

‘ഇന്നത്തെപ്പോലെ ഒരു കാഴ്ച്ച വേണ്ടായിരുന്നുവെന്ന്.’

‘അവളും ഞാനും മോശമായി എന്തെങ്കിലും ഇന്ന് ചെയ്‌തോ. ഒരു കൂടിക്കാഴ്ച്ച.’

‘പക്ഷേ, അത് ആകസ്മികമല്ലായിരുന്നു. നിങ്ങള്‍ മനപൂര്‍വം ചെയ്തതാണ്. അല്ലേ. അവിടെയാണ് പ്രശ്‌നം. അവള്‍ വിവാഹിതയാണ്.’

‘വിവാഹം, അതൊരു സാങ്കേതികത്വം മാത്രമാണോ?’ അവന്‍ ഇടയ്ക്കു കയറി.

‘സിറില്‍, നീ ആലോചിക്ക്. പരസ്പരം കാണാന്‍ നീയും അവളും ഒരു വിമാനം കയറി ഇത്ര ദൂരെയ്ക്ക് പറന്നു വന്നിരിക്കുകയാണ്. അതിലെവിടെയെങ്കിലും ഒരു പൊരുത്തക്കേട് തോന്നുന്നുണ്ടോ? എനിക്ക് തോന്നുന്നുണ്ട്. നീ അവിടെവെച്ചും അവളെ കാണാറുണ്ടായിരുന്നു അല്ലേ?’

‘അവിടെ ഒരു നഗരത്തിലാണ് ഞങ്ങള്‍ താമസിക്കുന്നത്’ അവന്‍ തുടര്‍ന്നു ‘എന്റെ മുറിയിലെ ബാല്‍ക്കണിയില്‍ നിന്ന് നോക്കിയാല്‍ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് നീളുന്ന തെരുവ് കാണാമായിരുന്നു. എന്നിട്ടും ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം കാണാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല.

‘പിന്നെ?’

‘ഒരു സുഹൃത്താണ് എന്ന ക്ഷണിച്ചത്. ഒരു പൊതുസുഹൃത്ത്.’

‘നീ അത് അന്നുതന്നെ അത് നിര്‍ത്തണമായിരുന്നു.’ ഞാന്‍ ശാസിച്ചു.

‘ഞാനവളോട് അധികം സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. ഞങ്ങള്‍ പിന്നീട് പരസ്പരം കണ്ടതുപോലും അപൂര്‍വമാണ്. പക്ഷേ, അവള്‍ക്ക് എന്നെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കാതിരിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. ചിലപ്പോള്‍ ഇതെല്ലാം തെറ്റായിരിക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ തെറ്റാണെന്ന് തന്നെ വിചാരിക്ക്. അപ്പോള്‍ എന്താണ് ശരി? അവള്‍ ഇപ്പോള്‍ അഭിനയിക്കുകയാണ്. അതാണോ ശരി.’

അവന്‍ തുടര്‍ന്നു;

‘എനിക്കിഷ്ടമുണ്ട്. മായ്ച്ച് കളയാന്‍ പറ്റുമോ. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടെന്ന് കരുതി ആര്‍ക്കെങ്കിലും മറക്കാന്‍ പറ്റുമോ, ആളുകളെ. എനിക്ക് പറ്റില്ല. അവള്‍ക്കും അതു തന്നെയാണ് ചിന്തയെങ്കില്‍ ഒട്ടുംപറ്റില്ല. ഞാന്‍ എപ്പോഴും ഓര്‍ക്കുമായിരുന്നു മറ്റുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ വരുമ്പോള്‍ ഇടയ്ക്ക് മറന്നുപോകും. എന്നെന്നേക്കുമായി മറക്കാനുള്ള സമയം കിട്ടിയിട്ടില്ല. അതിന് മുന്‍പ് മറക്കേണ്ടെന്ന് തോന്നിയാലോ? രണ്ടുപേര്‍ക്കും ഒരേകാര്യം ശരിയാണെന്ന് തോന്നിയാലോ?’

ഉത്തരത്തിന് പകരം ഞാന്‍ മറ്റൊരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു ‘നീ നാളെപ്പോകുമോ?’

‘ങും’ അവന്‍ ഇരുത്തി മൂളി. ഞാന്‍ ലൈറ്റണച്ചു.

‘അയാള്‍ക്ക് അവളുടെ കണ്ണില്‍ നോക്കാനുള്ള കരുത്തില്ല’ ഇരുട്ടത്ത് ഒരശരീരി മുഴങ്ങി.

ഞാന്‍ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. എന്റെ മനസ് വേഗത്തില്‍ ഓടുകയായിരുന്നു. അത് മറ്റാരുടെയോ മനസിന്റെ താളത്തിലാണെന്ന് എനിക്കുതോന്നി. ആയിരം ചിന്തകള്‍ എന്റെയുള്ളിലൂടെ കടന്നുപോയി. അര്‍ദ്ധരാത്രി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കാലടിയൊച്ചകള്‍പോലെ ശബ്ദങ്ങള്‍ കടന്നുവന്നു. പിന്നീട് അവ വര്‍ദ്ധിച്ചു. മുറിക്കുള്ളിലേക്ക് തണുപ്പിന്റെ ഞരമ്പുകള്‍ നീണ്ടു വന്നു. കണ്ണുകള്‍ തുറക്കാന്‍ പറ്റാത്തതുകൊണ്ടു മാത്രം ഞാന്‍ പുതിപ്പിനടിയിലേക്ക് ചുരുണ്ടു കൂടി.

ഞാന്‍ എന്തോ പറയാന്‍ വെമ്പുന്നല്ലോയെന്ന് എന്റെ മനസ് പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ ഒരു ഉത്തരം മറന്നിരിക്കുന്നു. അതുപക്ഷേ, ശരിയായ ഉത്തരമാണോ?

എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. അനീസയുടെയും സിറിലിന്റെയും പഴയമുഖങ്ങള്‍ ഇരുട്ടില്‍ ഞാന്‍ ഓര്‍മ്മയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു. പണ്ട് അവര്‍ക്കു നല്‍കിയ ഉത്തരങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ആലോചിച്ചു. മുന്‍പത്തെ എന്റെ ഉത്തരങ്ങള്‍ ശരിയായിരുന്നോ?

പിന്നീട് ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു. മനസില്‍ ഒരു മതില്‍പോലെ തകര്‍ന്നുവീണ പഴയ വര്‍ഷങ്ങളുടെ ഭാരം എത്രയുണ്ടാകും? എത്ര രാത്രികളില്‍ ഉറക്കം കെടുത്തുമാറ് അവളെയും അവനെയും എഴുന്നേല്‍പ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാകും ആ ചിന്തകള്‍. ദിവസങ്ങള്‍ എന്നെയും ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തിയതല്ലേ, ഇതൊന്നും ഒരു നാടകമല്ലൈന്ന്. ഇരുട്ടില്‍ അവര്‍ എന്തു ചെയ്തു? തലയണകള്‍ എത്ര കരഞ്ഞുകാണും, ഓര്‍മ്മകള്‍ എത്ര പഴകി നിറംകെട്ടുകാണും. എത്രമാത്രം മുറിവേറ്റെന്ന് എനിക്കും അറിഞ്ഞുകൂടെ? മനുഷ്യനെ മറക്കാന്‍ പഠിപ്പിച്ചയാളാണോ ഞാന്‍?

കാലടിയൊച്ചകള്‍ കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആകാശം ഓരോ വലിയ തുള്ളികളായി അടര്‍ന്നു വീഴുന്നതുപോലെ ഇരുട്ടില്‍ വലിയ ശബ്ദങ്ങള്‍ തുടര്‍ന്നു. ഉറക്കം അവസാനത്തെ കൊളുത്തും അഴിച്ചുമാറ്റിയതിന് ശേഷം ഞാന്‍ സിറിലിനെ പരതി. അവന്റെ കട്ടില്‍ ഒഴിഞ്ഞു കിടന്നു, അവന്റെ ശരീരം കിടക്കവിരിയില്‍ വരച്ചിട്ട അവന്റെ ഒരു രൂപരേഖ മാത്രം ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു.

ഡയറി അവന്‍ കീറിയെറിഞ്ഞിരുന്നു. അതില്‍ നിന്നു വേര്‍പെട്ടതും ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരുന്നതുമായ നിരവധി കടലാസുകള്‍ തലയണയ്ക്ക് കീഴെ കൂട്ടിയിട്ടിരുന്നു.

അവയ്ക്കിടയില്‍ നിന്ന് മുന്‍പെഴുതിയ ഒരു പ്രണയലേഖനം ഞാന്‍ കണ്ടെടുത്തു. ഞാന്‍ കൂടിവായിച്ചതാണത്. എങ്കിലും അതിലെ വരികളില്‍ എനിക്ക് പുതിയൊരു കൗതുകം തോന്നി.

‘…എന്നിലേക്കുള്ള വാതിലുകളെല്ലാം അടച്ച് മഞ്ഞുകാലം നോറ്റിരിക്കുകയാണ് ഞാന്‍…..’

അത് ആരുടെ കയ്യക്ഷരമാണെന്ന് ആലോചിക്കാന്‍ നിന്നില്ല. കടലാസു കഷ്ണങ്ങള്‍ അടുപ്പിലിട്ടുകത്തിച്ചു. ആ ചൂടില്‍ രണ്ടുമുഖങ്ങള്‍ എന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ നിന്ന് ഉരുകിവീണ് ഇല്ലാതായി. രാത്രി പുറത്ത് പെയ്തത് മഞ്ഞ് ആയിരുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ജനാലകളും വാതിലും തുറക്കേണ്ടെന്നും തീരുമാനിച്ചു.

Of War and Rotten Journalism

What is evident from the stories filed by both Reuters and Al-Jazeera is that the target of Indian raid was a Jaisha-Muhammad seminary in Jaba, Pakistan.

Indian strikes hit trees, created craters, according to on-the-ground reports by Reuters. But, to verify that bombing happened inside the JeM seminary, PRESS needs access to the compound. The authorities have stopped the journalists from entering the premises. The account detailed by both Al-Jazeera and Reuters says it’s unlikely that Indian warplanes have attacked the seminary as there’s no visible damage to the building.

In this context, it’s to be noted that Indian warplanes might have missed the JeM seminary and instead bombed the outskirts.

However, when asked about the depth of fatalities in Balakot air strikes in the press briefing, IAF responded they have accomplished what they have targeted and publishing evidence requires the the node of the government.

India’s armed forces are bound to respect the orders of the political leadership and it’s easy to digest that it takes the government to make the ‘right call’ on it.

I’ve seen certain people calling Balakot attack, or at least the 300+ number of deaths, is a botched up claim by India’s army quoting news agencies. Reuters have clearly mentioned the 300+ death numbers were confirmed by a senior official within the armed forces, a claim that’s partially take the onus away from the already pliable Media.

Unlike the Surgical Strike claims — A BBC investigation found surgical strikes never happened — the armed forces have shown a clear case of aggression here to attack Pakistan.

It’s the same aggression that we should all wary of as India is showing the world that our age-old policy of attacking no-one is actually changing under the Modi government.

I’ve seen certain people celebrating the Reuters and Al-Jazeera stories to belittle the Indian Air Force strikes and thereby poking fun at the government.

But rather than the blunt jokes, we should all be relieved that an airstrike by India’s armed forces haven’t killed any civilian in Jaba.

Stories we hear from Syria, Afghanistan and Yemen places where coalition airstrikes on a daily basis is killing scores of unarmed civilians. These stories are becoming snippet news across the world making attacking unarmed civilian killings an ordinary thing. It shouldn’t be.

People in Kashmir getting killed in the cross border firing could be stopped by evacuating them from the border areas. But, armed forces invading airspaces of two nations and unleashing attacks could only hurt the ordinary people sandwiched in the conflict.

For this very reason we should all be relieved that Indian fighters have not hurted any civilians in the region. Those celebrating the Balakot as a failure has to understand that a warplane could hit the target of given an another chance. If we were to escalate the tension we have to see more such instances driven by pure rage of warmongering.

Does my statement sounds patronizing to Pakistan? Well no, I didn’t clapped for Imran Khan. I won’t call him a statesman to taunt Narendra Modi. As it’s been noted by same news organisations, Pakistan is the single most corrupt entity that perpetrates and feed Islamic terrorist groups in the region. Remember how Bin Laden was living his life king-size in Abottabad in Pakistan before he was hunted down by USA.

India needed to step up their defence for once to make Pakistan feel the heat and international community take the issue in a more serious way. With the current retaliation India has managed to seek the much needed attention but it should not be slipped and make way for a war.

And to quote a UN report, 2018 was the worst year for civilian deaths in Afghanistan war with 3800 people getting killed in the country.

In these times of extreme caution I warn you not to believe in the National Television. There’s no heroic in asking for a war, and those asking for it will never fight it.

Last three days I was out of touch with all these developments. I don’t have the habit of watching news TV discussion featuring Goswami or anyone. I’ve to admit that the viciousness some vile journalists have showed to escalate the tensions between two countries proves the rotten state of affairs within the fraternity I work.

Best thing you can do this week is switch off the TV, make strong tea and enjoy the evenings. Because watching warplanes flying over your head while running for life amid the tusseles of two nuclear-nations is a repeat of the frames from 1945, Nagasaki, Japan. We don’t want it, we don’t want that happen anywhere in the world, ever.

#NoWar

(Featured Photo: Black Sabbath US tour merchandise. Sabbath wrote the iconic anti-war rock song, War Pigs)

Secretly Watching An Andh Sangi Bhakt

Thid happened just an hour ago and I swear I’m not fabricating this. I’m sorry I had to do this, but this was awesome.

I was on a bus to Vyttila, Ernakulam. Almost all seats were occupied and I was among five people standing. Then I noticed a man doing what everyone normally does when we’re in a boring situation: scrolling through his facebook timeline.

I was curious and wanted to peep into his screen partly because I’m a Malayali and partly because normally it’s a turn on for the pervert in me to intimately observe random people.

So, coming back to this guy sitting in the aisle seat of the bus that’s running under 30 kilometres per hour.

He was somewhere in the middle of scrolling his timeline. Now appears a post. It was a picture of Actor turned Politician Suresh Gopi handing over money to a group of people. The caption reads;

“സത്യമല്ലേ?? പാർട്ടി ഏതായാലും വേണ്ടില്ല. ഇദ്ദേഹം ചെയ്യുന്ന സഹായം വേറെ ആരും ചെയ്യുന്നില്ല.”

Our protagonist likes this post to move on to the next.

Next few posts some profile pictures. He passively clicked the like button to stay in the game.

Then came a post bearing the photo of an activist. A placard in his hand reads

“റോഡിൽ പൊങ്കാല വേണ്ട”

The caption for this picture reads; (sorry I couldn’t remember the exact words)

“ഹിന്ദുക്കളുടെ… അർപ്പോ ആർത്തവം… നബിദിന റാലി…”

Then my honey-boy likes a few comments posted under that photo before deciding to comment himself. He searched for words, opened his Google handwriting input keyboard and slowly but with precision wrote the following comment.

“ഈ പച്ച തക്കാളിയുടെ പത്നിയുടെ ഹൃദയ ഭാഗത്ത് പൊങ്കാല ഇടണം”

He was so calm and composed when he commented this. It’s important to note that he didn’t even tilt his head either way to check on intruders like me.

Anyway, what kept me hooked was his next movement. After making a grave insult to someone’s wife and making no effort to went out the shamelessness, he scrolled down to find a beautiful picture of a young girl — aged 7 or 8, daughter of someone within his party or family — and pressed the like button.

Process this again in your brain.

A man who’s so shameless that he posted something vicious about someone’s wife in a post that has nothing to do with that woman. At the very next moment he finds an adorable picture of a child on his timeline and press like to show his love.

Moving on, he now is trapped in a handful of posts hailing prime minister Modi. When that chest thumping was over he falls into the territory of Priyanka Gandhi, Rahul Gandhi and Pinarayi Vijayan. He showered some likes to the posts to find the treasure that’s I’m going to describe next.

And here comes a critical post. It accused local BJP leaders of doing nothing but posting selfies on social media. And my guy just ignored that post.

He is hovering his finger over a post which resembles the headline of a news website. It reads;

“ക്ഷേത്രത്തിൽ കടന്ന് ആക്രമണം നടത്താൻ ശ്രമിച്ച ഐ.എസ് ഭീകരരെ സൈന്യം പിടികൂടി”

One has to say it’s an ideal news platform. The story has no date line, publishing time or date. I couldn’t recall the details but it wasn’t a good news story by any means.

My protagonist took this opportunity to comment his wisdom again to prove his mettle. He commented the following;

“മോദിയാണ് ഭരിക്കുന്നത് യന്ത്ര മനുഷ്യൻ അല്ല. പ്രധാന മന്ത്രിയെക്കാളും ആത്മവിശ്വാസം സൈനികർക്ക്”

Next post was even hilarious. It was another news headline.

“ക്ഷേത്രത്തിലെ പ്രസാദത്തിൽ ഐ.എസ് ഭീകരർ വിഷം കലക്കി”

He liked it. Thankfully there’s another guy commented below the post the most basic of all questions.

“എവിടെ?”

That question was unanswered, obviously.

Ironically the last post that I saw him liked was a profile picture of another guy. The caption under the picture read; (these are not the exact words)

“ചോദ്യം ചെയ്യാതെ വികാരത്തിന് അടിമകളായി ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്നതിലും മരണമാണ് നല്ലത്”

Just thinking, what it would be like getting hold of the timeline of Andham-commies and Congress workers! Smile and move on, children.

When Your Psychiatrist Is Dead

The only fault I have is I’ve got a couple of years from my teenage that’s frozen in my head. That made me inferior to the fellow race of two legged creatures, I thought. Years of penance, self-loath followed. I thought I don’t deserve anything, I don’t belong anywhere, my face is ugly, I stand no chance to measure up to the innocence of cute-faced people. That I should stand in the very end of the line.

To this day, it is the only serious fault I’ve – I count me unimportant.

But, I know I’m not, at least for me. That I’m the eye of the storm, I’m my only friend, I’m the sprout of the giant tree that will become the shade of many more seeds to come. And in the tug of war between the emotions of being inferior and superior at the same time, sometimes I’m stuck, numb and dumb, or even worse, suicidal.

And that’s alright. A man isn’t dead. He still breaths and soon he will get another bone to bite and chew.

Featured Image: Sarath Sasi

Why Iran can’t stand Metaphors: The Day I Met Bahman Farmanara

The day before we met in the lobby of a luxury hotel in Thiruvananthapuram, Bahman Farmanara, the iconic Iranian filmmaker, had a conversation with the organizers of the International Film Festival of Kerala. He wanted to pull out his movie, The Tale of the sea, from the competition section of the IFFK in Thiruvananthapuram because he couldn’t stand ‘political stand’ of the chairman of the jury, Mr. Majid Majidi, another Iranian filmmaker who won multiple awards and accolades for movies like The Children of Heaven and The Colour of Paradise.

“Majidi is a pro government filmmaker” says, Bahman Farmanara, a staunch critic of the regime in Iran.

“I really don’t care about prizes. I care about my stand. I could have never ever allowed my film to be in competition, if I knew the chairman of the jury is Majidi. I found out when I was here. Eventually he is not important. But I also have a set of principles.”

Mr. Farmanara has a point. It took him ten years to get approval for a script from the censor authority in Iran while filmmakers like Majidi had it easy for a very long time.

“There are at least five filmmakers constantly working in Iran. Nobody asks from where their budgets come from. I consider them as directors that work for the government. Even they confess that they are in line with the government. It is their choice, but I don’t have to deal with them”

Bahman Farmanara break into the global audience with his movie, ‘The Smell of Camphor, Fragrance of Jasmine’ in 2000. It was his eleventh script on trot and the only one approved by the censors in Iran. The movie made a mark in the Montreal film festival for its subtle element of dark humour rooted in the politics of Iran and won the award for the best film.

For a filmmaker like Farmanara who produced the movie The Report in 1980, the first feature of Abbas Kiarostami – Iran’s most successful filmmaker to date – an entry in 2000s looks formidable. But Farmanara isn’t giving up.

“My government wants me to retire. But In three weeks I’m going to start shooting my next film”; He told the audience in a Q&A session at IFFK.

At age 77, Bahman Farmanara believes he is a threat to the regime in Iran. Not Just Economically and Politically but also in Artistically the times are tough for Iran, he says. His film, Tale of the Sea addresses the issue. From outside it is an emotional drama. Of an aged writer on the verge schizophrenia hallucinating about his dead friends – all artists. From inside it is a brilliant metaphor for the current political climate of Iran. It details how the liberal voices are shrinking, how an even eleven-year-old child is disappearing without a trace from the city of Tehran, or how the expression of artist suddenly become the craving of fish to submit to the net and not to swirl in the sea.

Farmanara’s lead character in Tale of The Sea, an aging writer – modelled on the director and acted by himself – is lamenting on the lose of artists and freedom of expression in the Islamic country. In fact, the movie is dedicated to Abbas Kiarostami who died in 2016. With Kiarostami’s death another dissenting voice has become silent, feels Farmanara. And the major dilemma is not the death of an advocate and legend but the lack of powerful artists to replace the likes of Kiarostami.

The Islamic revolution in Iran in the late 1970s triggered the new wave filmmaking in Iran. Directors like Kiarostami and Farmanara were around before the revolution. With the support of liberal Islamic views and leftists the filmmaker thrived in Iran. The revolution gave birth to filmmakers such as Mohsen Makhmalbaf, Jafar Panahi, Majid Majidi & Asghar Farhadi. Soon Iranian films made impact in film festivals in Berlin, Cannes and elsewhere. The brand has got bigger and bigger until the clampdown which saw Makhmalbaf fled the country and Panahi being sentenced with a punishment banning him form directing movies for two decades.

Farmanara has placed his odds on the upcoming filmmakers in the country to strike a chord with the young population.

“More than half of the population of Iran is below the age of 35. You’re dealing with a young country. You can’t ignore the massive energy”, reminds Farmanara. He is not romanticizing the revolution though.

“I am not looking for another revolution but for correction. People should have freedom, they should be able to say when things are not right”

His advocacy for democracy, however, is not fuelled by any aspiration to run for office. He clearly says he doesn’t want to enter politics. And he has a rather amusing reason why; “I hate the authority that intervenes in other people’s lives”

Introspecting into his life it is evident to note that Farmanara has always been a concerned artist than a deep-rooted activist. At age 16 he went to UK to study filmmaking. It was the year 1958 and England didn’t have a single film school teaching direction. So Farmanara enrolled in an acting school. He left Briton to join the Los Angeles University of Southern California to attend a filmmaking course following his father’s advice. He was graduated with Star Wars director George Lucas.

Another instance proves his existence as an artist happen after the revolution in Iran. He waited two years after the revolution to see for himself the changes in Iran. There was a lot of struggle for power and so little for culture and arts, says Farmanara. This forced him to migrate to Canada with his family. He wanted to secure his children’s future. But he couldn’t resist the temptation to stay afloat as he made his way back to Iran to make movies.

The Tale of the sea is a metaphor as much as it is poetic. The use of metaphors and closely knitted personal stories have become a pattern for Farmanara to bypass the censorship in Iran. The name of the character in Tale of the Sea is Taher, which could be roughly translated as Clean. It is not a coincidence, reveals Bahman Farmanara. I confronted him with a question on his retirement. With a strong shadow of nostalgia embedded in his movies, it is quite hard to evade that question. He has four projects coming up and he will be making movies as a gesture to rose his voice against the regime, but, is the movie really a hint, to the youth in Iran to pick-up the baton because the maestro needs rest? Well, Farmanara doesn’t mince words, as he chimes;

“Everyone has to hang their boots once. I’m not retiring and intend to wait for the death. I’d rather have a heart attack while making a film because the chances are I could fall on a beautiful actress on the last moment of my life”.

Featured Image: Iran filmmaker Bahman Farmanara poses for a photo with the author of this article. Farmanara was in Thiruvananthapuram, Kerala’s capital city to attend IFFK, a week-long international film festival conducted by Kerala State Chalachitra Academy.

How Uppum Mulakum, a sitcom changed my perceptions of marriage, family and Malayalam Television

Everything that comes with the tag popular attached to it, I’ve got a common action registered in my mind to confront it – shun the idea, no matter how good it is. When I first laid my eyes on the popular sitcom in Malayalam television, Uppum Mulakum, the series has already gained a cult following and was on the verge of breaking the internet.

They have crossed 500 episodes. And that too, amassing an average of 1.2 million views per episode, which of course, is a rare feat for any television sitcom in this tiny little industry.

My Story without salt and pepper

I was raised by a very strong mother and a quasi-military father. My childhood was silent, somber and straight-out of an Emily Bronte novel. I hardly spoke to my father let alone grab a seat when he is in the scene. My father read The Hindu, a staunch leftist newspaper. His favorite novelist was Anand and he used to play badminton with carbon fiber racket in Palakkad, where he worked for a very long time as Village Officer in the revenue services.

I was bored when I grew up to my teenage. I felt like I was taught not to appreciate what’s popular. Rather I was easily growing a penchant to dipshit things like Formula One, Michael Jackson, and Herman Hesse. But still, I was not a total nerd to deny my existence as I watched Shaktiman and Shakalaka Boom Boom on Sundays.

So, the point is, my father and my mother have raised a son, an egoistic megalomaniac who is a distasteful sadist.

In my teenage, I hated the concept of family to the core. I carried this belief to my first years of the twenties. It made me dizzy to think of sticking my head into an arranged marriage, having children and rear them like pigs. I despised the whole idea to become comfortable in my easy-going early twenties. I stepped up my defense when my mother asked me to think about marrying someone by closing the doors of my room with a perennial force.

So, I hated family. Then I was introduced to Uppum Mulakum (Salt and Pepper).

Uppum Mulakum is the saga of how Neelu, a bank employee, runs her home without prompting her unemployed husband to file for a divorce. Neelu is a strong woman, short-tempered but an example to her five children aged between eight months to 23 years. Her husband is Balu, an easy-going, electronics mechanic. He is unemployed but a caring husband and wonderful father who is more attached to his younger son, Keshu aka Kelavan Keshu.

Their elder son Vishnu aka Mudiyan is a dancer spotting an afro hairstyle. He is more attached to his mother and feels she is the one to be respected more. The second child, Lakshmi aka Lachu, aged 20, is a teacher at a kindergarten. She considers herself as fashion icon and diva, a claim she couldn’t prove to her family. Keshu, aged 12 is a bright student and dating his classmate Aleena Francis much to the dislike of his sister and partner in crime, Shivani. Shivani is a loud-mouthed child who teams up with Keshu to conspire against their elder siblings. And the last member of the family is toddler Parvathy who smiles every time a camera pans on to her face.

Why Uppum Mulakum is different

I was introduced to this television serial by a friend of mine. He gave me a warning before I stream a random episode on YouTube – It’s about a family and it has flaws. I saw an episode and felt something in my head. It was like a sensation, and it was important because the brain has failed to produce this sensation every single time I watched a soap opera on Malayalam TV. All leading Malayalam TV Channels – Asianet, Surya, Mazhvil Manorama, Kairali – have since time immemorial airing soap operas, but every single one of them, akin to Uppum Mulakum, have indirectly asked the audience to surrender their common sense and rationale before the title clip.

I watched another random episode, then another one and then I realized, I couldn’t stop.

Uppum Mulakum is a serial that has a female lead, a working-woman, who controls her family and earning respect from everyone in her family as well as every single viewer, who is utterly patriarchal and strictly adhered to fake morality (you must read the YouTube comments).

Neelu is a tour de force. She is short tempered, authoritative and smart. Her husband, Balachandran, on the other hand, is like a grasshopper. He dances to the tune of Keshu give respect to almost everyone in the home, while at the same time, guarding the respect he deserves.

Uppum Mulakum shows the uncensored version of the everyday family life in middle-class Kerala. It has a subtle amount of comedy ingrained in it, like salt in a meal. It doesn’t glorify the sanskari version of a woman. It just shows things as they are, with an articulate portrayal that doesn’t fail to evoke laughter and irony of family life.

The makers of the show seem like enjoying the process of creating a wonderful satire lampooning the system and the nuances of characters enjoying the loopholes of the same. The actors are brilliant, especially Biju Sopanam (Balu), a versatile actor who’s skilled as well as compassionate to evoke the emotions and touch the viewers on the right chord. Equally competing is Nisha Sarang (Neelu) in her role of the multitasking woman who has not shied away from her responsibilities.

Children, too, are a wonderful pack of actors. Shivani is a joy to watch. Her character, outspoken and ahead of her age, draw flak among viewers for being too sensitive and beyond her maturity. But, in fact, it was this design of characters that are not limiting to the preconceived notions have helped the show raised its bar.

The popularity of the show is still soaring. People are glued to their smartphones to stream the latest episodes that first air on Flowers TV. Uppum Mulakum undoubtedly is a pathbreaking production. It dared to show what is real and experiment it with fiction. When the question of marrying an independent woman and raising 5 children with all the possible conflicts and tensions raise, one has to look into this fantastic sitcom for inspiration because it leads nowhere, but home.

(Featured Image: The Uppum Mulakum Family. Photo Courtesy of Flowers TV)

Flowers of Evil – June 17

There’s no shame in tears. This is easier said than ‘done’.

I don’t know, the hell of a day I survived, the emotions I went through, the thoughts I had and things I read and watched.

I couldn’t figure out whether I was empowered or trampled by my own fate.

Every moment today, I stared at me, trying to smile; waiting for someone to wave their hands, frantically egged the apps on my mobile phone to see a silver lining.

I had just one meal, just my breakfast because I’m confined to this room, all by myself, without much courage to walk to the kitchen.

I sit naive, thinking about everything that I’m and I’m not yet I feel I deserve nothing but scorn and contempt.

I thought about ending it. I seriously did.

I recalled everything from the beginning of the day to the end of my zealous nature.

I thought I shouldn’t whine over things and make anything dramatic. Or to open the social media to post everything ridiculous as I normally do. But I was helpless.

Think about that, helpless even to die. This is been a tough day, I know. But this is the sample of days I’m going to have in the future.

I’m going to be like this, with so many questions and confusions.

As other people make their lives pretty and daring, I’ll be left in the lurches, buried by past, unmoving, solemn…

It’s like I have got a rock placed on my chest. I could barely breathe. I could barely stand and ask for even a single glass of water.

I don’t know what the survival rate of my decisions. I don’t know how long I’m going to live. I know these are guttural-voices.

I’ll be alright tomorrow, the day after it and the day after it…

But, when you there, in that point, where you think everything is dumb, that your identity is ‘mutilated’, I don’t know, sometimes people call it quits because they can’t take anything anymore.

Featured Image: a Vaka flower, a metaphor of nostalgia.

 

Goodbye Anthony Bourdain

Anthony Bourdain lived 61 years. He was born and raised in a culture that is more rewarding than a third world country.

He travelled over 80 countries. His views on people and places like Iran, Palestine, Israel and Lebanon were exactly opposite of the common American Uncle Jhon perspective.

He never invaded kitchens and lectured or lampooned like Gordon Ramsey or Jeremy Clarkson, not a chef, of course.

Anthony wrote unbelievable prose. A piece he wrote in the Newyorker magazine was a testament of his brilliance as a writer. His occassional one-liners were so catchy that audience never thought it was something he created from thin air with the sheer ability to observe and appreciate life.

When CNN remembered him after his tragic death, they used the word “story teller” to describe Bourdain. He, indeed was a beautiful story teller.

He went to Phillipines with a letter of appreciation to a friend’s nanny. He went to Iran without the malice of the nation that believes in fear and intimidation. He rode pillion on a Harley Davidson in Lebanon with a gang of outcasts and shared a cheap fast-food meal with then on the road, while recalling a bloodied war he witnessed in the same place on his first visit.

With so much hope and emotional-devotion Bourdain touched millions of people across the world and one day, out of the blue, we hear the story of Bourdain’s death.

That’s the struggle of people, the procrastination of inevitable. I know, Bourdain might have thought about this many times before. He simply procrastinated the ritual because of the eventual backlash he is going to receive from the end of people who wanted to see him travel and tell more stories.

He lived a 61. He was married twice. If reports are to be believed, his family life was in tatters. He traveled across the world and was empathetic about everything he had seen.

From outside, till June 7, 2018, Bourdain was an accomplished man. He had the life most people crave. But, it was not enough. He wasn’t contained by that life. He was alone, and he doesn’t like it. He doesn’t procrastinating anymore. Goodbye, Anthony, you’ll be missed.